სხვისი ნივთის დაზიანებასა და განადგურებაზე სისხლისსამართლებრივი პასუხისმგებლობა მკაცრდება. შესაბამისი ცვლილებები „სისხლის სამართლის კოდექსში“ შედის, რომლის ინიცირება ბიუროს ხვალინდელ სხდომაზე მოხდება.

კანონპროექტის მიხედვით, სხვისი ნივთის დაზიანება ან განადგურება, რამაც მნიშვნელოვანი ზიანი გამოიწვია, დაისჯება ჯარიმით ან საზოგადოებისთვის სასარგებლო შრომით ვადით ასიდან ას ოთხმოც საათამდე ან გამასწორებელი სამუშაოთი ვადით ერთ წლამდე ან შინაპატიმრობით ვადით ექვსი თვიდან ორ წლამდე ან თავისუფლების აღკვეთით ვადით ერთიდან ხუთ წლამდე. ცვლილებებით განისაზღვრება, რომ თუ იგივე ქმედება ჩადენილი იქნება ცეცხლის წაკიდებით, აფეთქებით ან სხვა საყოველთაოდ საშიში საშუალებით; არაერთგზის;

ჯგუფურად, ეს დაისჯება თავისუფლების აღკვეთით ვადით სამიდან ექვს წლამდე, იარაღთან დაკავშირებული უფლებების შეზღუდვით ან უამისოდ. კანონპროექტის ინიციატორები არიან უმრავლესობის წევრები ანრი ოხანაშვილი, მაია ბითაძე, დავით მათიკაშვილი და თენგიზ შარმანაშვილი.

თბილისის საქალაქო სასამართლომ  „ნაციონალური მოძრაობის“ წევრს, გიორგი მუმლაძეს 2000-ლარიანი ჯარიმა დააკისრა. გიორგი მუმლაძის განცხადებით, სასამართლოს გადაწყვეტილება პოლიტიკურია.

ამასთან, გიორგი მუმლაძის ადვოკატები აღნიშნავენ, რომ შინაგან საქმეთა სამინისტროს წარმომადგენლებს სამართალდარღვევის დასადასტურებლად სასამართლოში საკმარისი მტკიცებულებები არ ჰქონდათ წარმოდგენილი.

შეგახსენებთ, შინაგან საქმეთა სამინისტრო გიორგი მუმლაძეს პოლიციელის კანონიერი მოთხოვნის დაუმორჩილებლობასა და საზოგადოებრივი წესრიგის დარღვევას ედავებოდა. პოლიციამ გიორგი მუმლაძე 7-8 მარტს გამართულ აქციაზე ადმინისტრაციული წესით დააკავა.

საქალაქო სასამართლომ მალხაზ პაქსაშვილს აღმკვეთი ღონისძიების სახით პატიმრობა შეუფარდა.

სხდომა დახურულია. პროკურორ მაია სილაგაძის განცხადებით, სასამართლომ გაითვალისწინა ბრალდების მხარის პოზიცია, რომ არსებობდა აღმკვეთი ღონისძიების, პატიმრობის შეფარდების საფუძველი.

„ბრალდებულის მხრიდან არსებობდა მიმალვის, ახალი დანაშაულის ჩადენის და ასევე გამოძიებისთვის ხელის შეშლის საფრთხე“, - განაცხადა სილაგაძემ.

პაქსაშვილი პანკისში დააკავეს. მას ბრალად ედება უცხო ქვეყნის ტერორისტულ ორგანიზაციაში გაერთიანება და ტერორისტულ საქმიანობაში დახმარება.

 სუს-მა „ისლამური სახელმწიფოს“ ერთ-ერთი დაჯგუფების მეთაური მალხაზ პაქსაშვილი დააკავა

ამავე თემაზე http://versia.ge/index.php/criminal/6590-2023-04-22-09-42-09

„გაიშნიკი“ - პროფესია, რომელიც კომუნისტების დროს მუდმივი ქილიკის საგანი იყო. „გაიშნიკებზე“ არსებობდა არაერთი ანეკდოტი, მათ დანახვაზე მძღოლები იგინებოდნენ, რადგან იცოდნენ, თუ „გაიშნიკი“ ჯოხს აიქნევდა, ფულის გარეშე ვერ გამოძვრებოდნენ. მეტიც, იყო გარკვეული სტანდარტი - მძღოლებმა იცოდნენ, რომელი დანაშაული რა თანხა ჯდებოდა და ამიტომ, როცა გაჩერების შემდეგ, სამართალდამცავს მართვის მოწმობას აძლევდნენ, შიგნით მანეთიანს, ან 3-მანეთიანს დებდნენ ხოლმე. ახალგაზრდა თაობამ არც ის იცის, რომ არსებობდა „ტალონები“, რომლის გახვრეტის უფლებაც ჰქონდათ საგზაო მილიციის წარმომადგენლებს და თუ ტალონზე სამი ნახვრეტი დაგროვდებოდა, მძღოლს მართვის მოწმობა ახლიდან უნდა აეღო. ქილიკისა და დაცინვის მიუხედავად, სწორედ ასე, მანეთ-მანეთად ნაგროვები ფულით, „გაიშნიკები“ გადასარევად ცხოვრობდნენ და საბჭოთა საზოგადოების შეძლებულ ფენადაც ითვლებოდნენ. სწორედ „გაიშნიკები“ იყვნენ პირველები, რომლებიც ავტოავარიის დროს შემთხვევის ადგილზე მიდიოდნენ, მათ იმედად იყვნენ სამძებროს თანამშრომლები, როცა „პლან პერეხვატ“-ს აცხადებდნენ და უწევდათ ეჭვმიტანილებისთვის გზები გადაეკეტათ. იყო ქალაქები, სადაც „გაიშნიკებს“ განსაკუთრებით ცუდი სახელი ჰქონდათ და მათ ყველა ერიდებოდა...

დასავლეთ საქართველოს ერთ-ერთ დიდ ქალაქში ავტოავარიებმა იმატა. მართალია, ავარიები მსხვერპლით არ სრულდებოდა, მაგრამ მძღოლები ჩიოდნენ, ჩვენი ბრალი არ არის, კონკრეტულად იმ ადგილზე საბურავი სკდება, შემდეგ საჭის დამორჩილება გვიჭირს და მანქანას ვამტვრევთო. „გაიშნიკები“ შემთხვევის ადგილზე ყოველთვის სწრაფად მიდიოდნენ და გარდა იმისა, რომ მძღოლს ჯარიმას უწერდნენ, გართულებების თავიდან აცილების მიზნით, 30-დან 50 მანეთამდე სძალავდნენ. ეს იცოდა ყველამ, მაგრამ რეაგირება არავის ჰქონდა, რადგან მიღებული წესი იყო და საბჭოთა კავშირში მიღებულ წესებს დიდად არ ცვლიდნენ. ყველაფერი მას შემდეგ აირია, რაც იმ კონკრეტულ ადგილზე, ექსკურსიის ავტობუსს მსუბუქი ავტომანქანა შეეჯახა და ბავშვები დაშავდნენ... დაშავდნენ მძიმედ, რადგან რამდენიმე მათგანს კიდურები მოტყდა, ერთ-ერთმა კი თავი ისე დაიზიანა, ექიმები გადარჩენის იმედს ვერ იძლეოდნენ. რა თქმა უნდა, მსუბუქი ავტომობილის მძღოლი დააკავეს, მაგრამ ექსპერტიზის დასკვნამ კითხვები გააჩინა - საბურავებში (და არა საბურავში), თითქოს სპეციალურად გაკეთებული, ეკლებივით რკინები იყო შერჭობილი. ისეთი შთაბეჭდილება რჩებოდა, რომ ვიღაცამ ის ეკლიანი რკინები გზაზე შეგნებულად დაყარა. შესაბამისად, დაიწყო მსუბუქი ავტომობილის მძღოლის შესწავლა, ჰყავდა თუ არა მას მტრები, აწყობდა თუ არა ვინმეს მისი სიკვდილი, მაგრამ ძიება ამ მიმართულებით პირველივე დღეს შეწყდა - მძღოლი რიგითი მუშა იყო, მსუბუქი ავტომობილი ვალებით ჰქონდა ნაყიდი და გამორიცხულია, მტერი ჰყოლოდა. სამეზობლოშიც მშრომელი, წესიერი კაცის სახელი ჰქონდა, ცოლ-შვილს თან ჰყვებოდა და ცდილობდა, როგორმე, ვალებისთვის თავი დაეღწია, ამიტომ, თავისუფალ დროს „ტაქსაობდა“ კიდეც, მაგრამ ეს ვერ გახდებოდა იმის მიზეზი, რომ ვინმეს მოსაკლავად გაემეტებინა.

გამომძიებლებმა მალე ისიც გაარკვიეს, რომ იმ კონკრეტულ ადგილზე ავარიები ხშირად ხდებოდა და მძღოლების დაკითხვის შემდეგ, ყველამ დაადასტურა - საბურავი, თითქოს სპეციალურად გაკეთებულმა და გზაზე დაყრილმა ეკლიანმა რკინებმა გახვრიტა, რის შემდეგაც, საჭის დამორჩილება გაჭირდა და ავარია გარდაუვალი იყო. ერთ-ერთმა სამართალდამცავმა გაიხსენა, რომ ამდაგვარად, მოსკოვში, ვულკანიზაციის მუშა იქცეოდა, მისი ობიექტის ახლოს, ლურსმნებსა და დიდ ჭიკარტებს ყრიდა, რათა სამუშაო მუდმივად ჰქონოდა და ჰქონდა კიდეც, სანამ არ გაუგეს და არ დააპატიმრეს. იმ ადგილიდან, სადაც შემთხვევა ხდებოდა, უახლოესი ვულკანიზაცია 11 კილომეტრში იყო, რაც თავისთავად გამორიცხავდა იგივე მეთოდის გამოყენებას, მაგრამ ვიღაც ხომ სპეციალურად აკეთებდა ყველაფერ ამას და რაც მთავარია, რაღაც მიზანი ამოძრავებდა. ტყუილად ასეთ რამეს არავინ მოიფიქრებდა, მაგრამ ვინ უნდა ყოფილიყო ის, ვინც ადამიანებს, პრაქტიკულად, სასიკვდილოდ იმეტებდა, რადგან გარანტია, რომ ავარია მსხვერპლით არ დასრულდებოდა, არ იყო.

შემთხვევის ადგილიდან, დაახლოებით, 200 მეტრში, „გაიშნიკების“ პოსტი გახლდათ განთავსებული და იქიდან ავარიის ადგილი კარგად ჩანდა. შესაბამისად, როგორც კი მანქანა იმტვრეოდა, ისინი ადგილამდე მალე მიდიოდნენ, პირველ სამედიცინო დახმარებასაც აღმოუჩენდნენ ხოლმე მძღოლებს, მაგრამ მათი დაკითხვის შემდეგ, ძიებაში არაფერი შეცვლილა. ყველა აღიარებდა, რომ საეჭვო არავინ დაუნახავთ, არ შეუნიშნავთ, რომ ვინმეს ავტომობილი გაეჩერებინოს და რამე დაეყაროს, არც ფეხით მოსიარულე დაუნახავთ ხშირად. „გაიშნიკები“ სამ ცვლაში მუშაობდნენ და ყველა ერთსა და იმავეს იმეორებდა.

„ავტობუსში, რომელსაც ბავშვები ექსკურსიაზე მიჰყავდა, მოსამართლის შვილიც იჯდა. ის არ დაშავებულა, მაგრამ დიდი იყო ალბათობა, რომ სამიზნე სწორედ მოსამართლის შვილი ყოფილიყო. ის ახლა ხმაურიან საქმეს იხილავდა და როგორც თავად თქვა, არაპირდაპირ, ქრთამიც შესთავაზეს, რაზეც უარი თქვა და შემდეგ უკვე, მუქარანარევი ტონით უთხრეს, რომ ამ ამბავს ინანებდა. ეს ვერსია რეალობასთან ძალიან ახლოს იყო და ძალოვნები მთლიანად იმ საქმეზე გადაერთვნენ, რომელსაც მოსამართლე იხილავდა. ერთი ეგ იყო, ლოგიკაში არ ჯდებოდა იმ ადამიანებს სხვა დროსაც მოემოქმედებინათ იგივე, არადა, იმ ადგილზე ავარიებს ლამის მუდმივი ხასიათი ჰქონდა. საქმეში, რომელსაც მოსამართლე იხილავდა, რამდენიმე გავლენიანი კრიმინალი გადიოდა და მათი მეგობრები თავისუფლებაზე ყველაფრის გაკეთებას ცდილობდნენ, რათა ისინი ციხიდან დაეხსნათ. ძალოვნებმა იცოდნენ, რომ ისინი წამსვლელი იყვნენ ყვველაფერზე და მათ გარემოცვაში სუსტი რგოლის ძებნა დაიწყეს. ასეთს მალე მიაგნეს, კრიმინალს, რომელიც ნარკოტიკებზე უარს არ ამბობდა და როცა სამართალდამცავების აგენტმა დოზა „უგრევა“, მილიციის თანამშრომლები დაადგნენ.

„მხოლოდ ერთი პირობით არ დაგიჭერთ - უნდა გვითხრა, ვინ დაყარა ეკლიანი რკინები გზაზე, რამაც ავარია გამოიწვია“, - ჰკთხა გამომძიებელმა დაკავებულს და როცა მის გაოცებულ სახეს შეხედა, მიხვდა, არასწორ ვერსიას ამუშავებდნენ. მეტიც, კრიმინალებმა ვერაფერი რომ ვერ გააწყვეს, გადაწყვეტილი იყო, ბოლო სხდომაზე საქმეს საკუთარ თავზე მხოლოდ ერთი აიღებდა, დანარჩენები, რომელთა მიმართაც ისედაც ირიბი მტკიცებულებები იყო, გარეთ გამოვიდოდნენ, ამიტომ მათ არაფერში სჭირდებოდათ აუტკივარი თავის ატკიება და მოსამართლის შვილისთვის ავარიის მოწყობა. მით უმეტეს, დაკავებულის თქმით, წარმოდგენაც არ ჰქონდათ, მოსამართლის შვილი ექსკურსიაზე თუ მიდიოდა, ან რა მარშრუტით მიდიოდა და რეალურად, ეს არაფერში სჭირდებოდათ. ძიება ჩიხში შევიდა.

„სადღაც რაღაც გაგვეპარა, არ შეიძლება, ყველაფერი ასე მარტივად იყოს დალაგებული და შეცდომას არ უშვებდნენ დამნაშავეები. ვიღაცას ამ ავარიებიდან რაღაც სარგებელი აქვს და ის ვიღაც, ან ვიღაცები უნდა ვიპოვოთ“, - უკვე მერამდენედ იმეორებდა გამომძიებელი და საქმის მასალებს ჩაჰკირკიტებდა, მაგრამ ახალს ვერაფერს პოულობდა. სწორედ იმიტომ, რომ ახალი ვერაფერი ნახეს, სხვა განყოფილებიდან სთხოვეს გამომძიებელს, საქმის მასალებს გასცნობოდა, რადგან უცხო თვალი შეუსაბამობას მარტივად ამჩნევდა და ეს მაშინ ჩვეული პრაქტიკა იყო - გამომძიებლები ერთმანეთს არცთუ იშვიათად ეხმარებოდნენ. სხვა განყოფილების გამომძიებელმა საქმის მასალებს ჩახედა და ერთი ფრაზით, პრაქტიკულად, საქმე გახსნა - „ავარიები ყოველ მესამე დღეს არის მომხდარი და აქ, რაღაც კანონზომიერებაა. სხვა დღეებში ავარიები არ ხდება, რაც ნიშნავს, რომ იმ ვიღაცას მხოლოდ ყოველ მესამე დღეს სცალია, ან ყოველ მესამე დღესაა იმ ადგილზე“...

საქმის გამომძებელს ბევრი არ უფიქრია, მაშინვე „გაიშნიკების“ მუშაობის განრიგს ჩახედა და მიხვდა, რომელი წყვილი მუშაობდა იმ დღეებში, როცა ავარიები ხდებოდა. რა თქმა უნდა, არცერთი პროკურორი მხოლოდ ამ გრაფიკის გამო, ეჭვმიტანილების ბინების ჩხრეკაზე ორდერს არ გასცემდა, თუმცა თვალთვალი და გარემოცვის შესწავლა შესაძლებელი იყო. მალე ისიც გაირკვა, რომ ერთ-ერთი ეჭვმიტანილის მეზობლად ხარატი ცხოვრობდა, რომელსაც მარტივად შეეძლო, რკინის ეკლიანი ბურთულები დაემზადებინა. ხარატი მაშინ დააკავეს, როცა სამსახურში მიდიოდა და მაშინ გაუშვეს, როცა სამუშაო დრო დასრულდა. თანაც, უმკაცრესად გააფრთხილეს, რომ არავისთან ხმა არ ამოეღო, თორემ სისხლის სამართლის პასუხისმგებლობა არ ასცდებოდა. მან დაადასტურა, რომ მეზობლის თხოვნით, რკინის ეკლიან ბურთებს ამზადებდა და მიჰქონდა, თუმცა წარმოდგენა არ ჰქონდა, რაში იყენებდა მას „გაიშნიკი“. ორივე სამართალდამცავი მშვიდად აიყვანეს და უთხრეს, თუ გსურთ, სასჯელი შეგიმსუბუქდეთ, სიმართლე თქვითო.

„ძალიან ცუდი მონაკვეთი შეგვხვდა, არც შუქნიშანი, არც - უწყვეტი ხაზი. სუფთა ხელფასზე ვისხედით და მერე ეს მოვიფიქრეთ. არ გვეგონა, თუ ასეთ შედეგამდე მივიდოდით. თვეში, დაახლოებით, 500 მანეთს ვაკეთებდით თითო, ავარიებიდან მძღოლებს ფულს ვართმევდით და მანქანებიც დიდად არ იმტვრეოდნენ. შორიდან ვხედავდით, როგორ მოცურდებოდა მანქანა და გადავიდოდა გზიდან, ადგილზე მაშინვე მივდიოდით, ხოლო როცა ჩვენი ცვლა არ იყო, გზაზე არცერთ ბურთულას არ ვტოვებდით“, - განაცხადეს დაკავებულებმა.

იმის გათვალისწინებით, რომ ავარიაში მოყოლილი ბავშვი სასწაულებრივად გადარჩა, დამნაშავე „გაიშნიკებს“ მინიმალური სასჯელი მისცეს, მაგრამ სამართალდამცავი ორგანოებიდან „მგლის ბილეთით“ გაუშვეს.

ავტორი: ბათო ჯაფარიძე

საქართველოში დღემდე ბევრს დაობენ, უნდა იყოს თუ არა ნებადართული აზარტული თამაშები. მოსახლეობის უმრავლესობას მიაჩნია, რომ სლოტ-კლუბები და კაზინოები უნდა აიკრძალოს, რადგან სწორედ ამ დაწესებულებებმა არა მარტო ათასობით ადამიანის პირადი ცხოვრება და ქონება შეიწირა, არამედ, არაერთმა ათეულმა ადამიანმა ცხოვრება სუიციდით დაამთავრა. „ლუდომანია“ - ასეთი ტერმინით მოიხსენებენ ექიმები ამ დაავადებას და პირები, რომლებიც თამაშზე არიან დამოკიდებულნი, ნარკომანებისგან თითქმის არაფრით განსხვავდებიან. ისინიც მუდმივად ფულს ეძებენ, მუდმივად ცდილობენ, „დიდი კუში“ მოხსნან, შინაგანად სწამთ, რომ ერთ დღეს, აუცილებლად გაუმართლებთ და უზარმაზარ თანხას მოიგებენ, რაც მათ მილიონერებად აქცევთ, მაგრამ საქართველოში აზარტული თამაშებით არავინ გამდიდრებულა, თუმცა ბევრი შეძლებული ადამიანი კი სოციალურად დაუცველად, სწორედ ლუდომანიის შედეგად იქცა. ერთ-ერთი კაზინოს მენეჯერი ამბობდა, ჩვენთან ასეთი წესია - „ხან წააგებ, ხან ისევ წააგებ, ბოლოს ძალიან გაგიმართლებს და ყველაფერს წააგებ“. ეს ერთგვარი, მწარე ირონია, გნებავთ, შავი იუმორი რეალობასთან ძალიან ახლოს დგას.

გაგიკვირდებათ და, ლეგალური სათამაშო კლუბების გარდა, საქართველოში არალეგალური სლოტებიც არსებობს. რატომ? იმიტომ, რომ გადასახადები ძალიან დიდია, ლიცენზია მილიონები ღირს და ამიტომ, ადამიანები ცდილობენ, ყველაფერ ამას გვერდი აუარონ და არალეგალური ბიზნესი აწარმოონ. თავად განსაჯეთ, ოფიციალურად, გასულ წელს, აზარტული თამაშების ბრუნვამ 17 მილიარდი ლარი შეადგინა ანუ დაახლოებით, იმდენი, რაც საქართველოს წლიური ბიუჯეტია.

რამდენიმე წლის წინ, საქართველოს ერთ-ერთი დიდი ქალაქის, ერთ-ერთი სკოლის დამამთავრებელი კლასის ორი მოსწავლე გაუჩინარდა. რა თქმა უნდა, სამართალდამცავები ფეხზე დადგნენ და მათზე ძებნა გამოაცხადეს. იმავე კლასის კიდევ ერთი მოსწავლე, საკუთარი კორპუსის უკან, ავტოფარეხთან უმოწყალოდ ნაცემი იპოვეს და საავადმყოფოში გააქანეს, თუმცა გონზე მოსვლის შემდეგ, მან პოლიციას ახალი ვერაფერი უთხრა - თავს ნიღბიანი უცნობები დამესხნენ, ტელეფონის წართმევა სურდათ და არ მივეციო. ერთი შეხედვით, ეს ჩვეულებრივი ამბავი იყო, მაგრამ უბნის ლოთი, რომელიც იმ დროს სწორედ ავტოფარეხთან „აბირჟავებდა“, ამტკიცებდა, მთვრალი ვიყავი, მაგრამ ნიღბიანები არ დამინახავს, ბიჭთან ორი კაცი მართლაც მივიდა, ჯერ რაღაცაზე ესაუბრებოდნენ, შემდეგ კი ცემა დაუწყესო. იმის მიუხედავად, რომ მოწმე ყველაფერს დაბეჯითებით ამბობდა, სამართალდამცავებს მის სიტყვებში ეჭვი მაინც ეპარებოდათ, რადგან მაშინაც და ახლაც პიროვნება ისეთი მთვრალი იყო, რომ მისი სიტყვების დაჯერება რთული გახლდათ.

დაკარგული ბიჭებიდან ერთ-ერთი მამის გარეშე იზრდებოდა და სწორედ დედამისმა უთხრა გამომძიებელს, არ ვიცი, ჩემს შვილს რა უჭირს, მაგრამ სახლში თუ რამე ძვირფასეულობა გვქონდა, სულ წაღებულია, ბევრი არაფერი იყო, მაგრამ რაც იყო, გამქრალიაო. გამოკითხვის შემდეგ, მეორე ბიჭის მშობლებმაც აღიარეს, რომ ძვირფასეულობა მათი სახლიდანაც გაქრა. გაგიკვირდებათ და, ამ ამბის გაგებამ გამოძიებას შვება მოჰგვარა, რადგან ეს იმას ნიშნავდა, რომ ბიჭები სადღაც გაიპარნენ, ისინი არავის გაუტაცებია და არც არავის მოუკლავს. ყოველი შემთხვევისთვის, პოლიციამ ნაცემი ბიჭის მშობლებიც გამოჰკითხა, ძვირფასეულობა თქვენთანაც ხომ არ გაქრაო, მაგრამ მათ თავი გააქნიეს. უცნაურობა კი, რომელიც შვილს შენიშნეს, ის იყო, რომ მან ბოლო ორ კვირაში, ორი ტელეფონი დაკარგა და მშობლებმა მესამე უყიდეს - ის, რომლის წართმევაც უშედეგოდ სცადეს თავდამსხმელებმა. სამართალდამცავებმა გადაამოწმეს და გაარკვიეს, რომ ტელეფონები დაკარგული არ იყო და ბიჭს საკუთარი პირადობით ჰქონდა ჩაბარებული ლომბარდში. ეს კი იმას ნიშნავდა, რომ ბოლო ორ კვირაში, სკოლის მოსწავლეს იმდენი ფული დასჭირდა, რომ ჯერ ერთი ტელეფონი ჩააბარა, შემდეგ მეორე - სულ ახალი ნაყიდი და რაც მთავარია, მშობლებს ეს ყელაფერი დაუმალა. ძალოვნებმა ბიჭს არაფერი უთხრეს, გადაწყვიტეს, მის გამოჯანმრთელებას დალოდებოდნენ და თვალთვალი დაეწყოთ. გაჩნდა საფუძვლიანი ეჭვი, რომ მან არა მარტო იცოდა, რა დაემართათ გამქრალ ბიჭებს, არამედ, მათი ადგილსამყოფელიც და ისიც, რისთვის სჭირდებოდათ თანხა.

ცოდვა გამხელილი სჯობსო და, სამართალდამცავებმა ეჭვი სათამაშო აპარატებზე მიიტანეს, მაგრამ არასრულწლოვნების შეშვების ფაქტი არ დადასტურდა. ოფიციალური კლუბები არასრულწლოვნებს უზარმაზარი ჯარიმის შიშით არ უშვებდნენ, არალეგალური კი... არალეგალური სათამაშო აპარატები ქალაქში არ იყო, ყოველ შემთხვევაში, პოლიციამ ამის შესახებ არაფერი იცოდა. ნაცემ ბიჭთან დაკავშირებულმა ჩანაფიქრმა არ გაამართლა - გამოჯანმრთელების მიუხედავად, ის სახლიდან არ გამოდიოდა და არც მასთან მიდიოდა ვინმე. სკოლაში კი ცნობა წარადგინეს, ვითომ, ბიჭი მძიმედ იყო და სამართალდამცავებმა მალევე გაარკვეს, რომ ექიმმა ცნობა „ჯიგრულ-ქართულ პონტში“ გასცა. ამიტომ, მისი დაკითხვა გადაწყდა, თუმცა ხალხში მითქმა-მოთქმა რომ არ გამოეწვიათ, შინ ეწვივნენ და მშობლების თანდასწრებით დაკითხეს. დედ-მამამ გაოცებისგან პირი დააღეს, როცა მათმა სანიმუშო და უწესიერესმა შვილმა აღიარა, რომ ტელეფონები კი არ დაკარგა, არამედ, დაალომბარდა, ფული კი, უბრალოდ, სჭირდებოდა. რა თქმა უნდა, პოლიციაც და მშობლებიც კარგად ხვდებოდნენ, რომ ამ ასაკში, დიდი ფული „უბრალოდ“ არავის სჭირდება და დაკითხვა ცოტა გაამკაცრეს, მაგრამ ბიჭმა მეტი არაფერი თქვა. გამომძიებლები უკან გაწბილებული დაბრუნდნენ, თუმცა მშობლებმა დააიმედეს, რამეს აუცილებლად ვათქმევინებთო. ვერც მშობლების დანაპირები აღმოჩნდა მყარი - შვილს ვერაფერი დააცდენინეს, მაგრამ სამართალდამცავებს მაშველად ერთ-ერთი გაუჩინარებული ბიჭის შეყვარებული მოევლინათ.

„მე ვიცი, რისთვის სჭირდებოდათ ბიჭებს ფული. ისინი სლოტებს თამაშობდნენ და თამაშობდნენ მუდმივად. არ ვიცი, სად დადიოდნენ სათამაშოდ, მაგრამ ჩვენს სკოლაში ბევრი თამაშობს და ისიც ვიცი, რომ სხვა სკოლის ბავშვებიც თამაშობენ, ოღონდ, არ ვიცი, სად. ჩემმა შეყვარებულმა მითხრა ერთხელ, ფული თუ არ ვიშოვე, მომკლავენ, წაგებული მაქვსო. 1 200 ლარს ეძებდა და გამიკვირდა კიდეც, ამდენი როგორ წააგე-მეთქი და შენ არ იციო“, - განაცხადა გოგონამ.

გამოდიოდა, რომ ქალაქში არალეგალური სლოტ-კლუბი არსებობდა, მაგრამ სად? აგენტურულ ქსელს ამის შესახებ ინფორმაცია არ ჰქონდა და რაც მთავარია, თავად სამართალდამცავებიც ვერ ხვდებოდნენ, სად შეიძლებოდა დაემალათ ასეთი დაწესებულება ისე, რომ ვერავის ვერაფერი გაეგო. რამდენიმე საეჭვო ობიექტი კი გადაამოწმეს, მაგრამ ამაოდ. გადაწყდა, სკოლის სხვა მოსწავლეებისთვისაც ეთვალთვალათ და შედეგიც მალე მიიღეს. გაკვეთილების შემდეგ, შებინდებულზე, მოსწავლეთა გარკვეული ნაწილი სკოლაში ბრუნდებოდა, უკანა შესასვლელით შედიოდა და იქ ჩერდებოდა. შუქი არსად ენთო და თავიდან სამართალდამცავები ვერ მიხვდნენ, სად უჩინარდებოდნენ ბავშვები, შემდეგ ყურადღებით დააკვირდნენ და შენიშნეს, რომ ერთ-ერთი ოთახიდან მკრთალი შუქი გამოდიოდა. გაარკვიეს, რომ ის ინფორმატიკის ოთახი იყო, რომელიც არცთუ დიდი ხნის წინ, ბოლო მოდელის კომპიუტერებით აღჭურვეს. გამოდიოდა, რომ არალეგალური სლოტ-კლუბი... პირდაპირ სკოლაში იყო.

მეორე დღეს, სკოლაში სათამაშოდ, შესაბამისი აპარატურით აღჭურვილი ბიჭი მივიდა, რომელსაც გარეთ სამართალდამცავები ელოდნენ. მან ყველაფერი გადაიღო, რაც იქ ხდებოდა, შემდეგ კი ტელეფონი ამოიღო და მშვიდად თქვა - დაიწყეთ! სკოლის შენობაში სპეცდანიშნულების რაზმის წევრები შევიდნენ.

„მასწავლებლის ხელფასით შორს რომ ვერ წავიდოდი, მივხვდი. როცა ახალი კომპიუტერები მოგვიტანეს, შევამოწმე და გავარკვიე, რომ ისინი სლოტების პროგრამის ჩატვირთვას აიტანდნენ. მუდმივად მესმოდა, როგორ საუბრობდნენ არასრულწლოვნები თამაშებზე და ამიტომ, გადაწყვეტილება მარტივად მივიღე, მაგრამ როცა აგებდნენ, მეუბნებოდნენ, დღეს მოვიტან, ხვალ მოვიტანო. ამიტომ, ორი ბიჭი დავიქირავე, რომლებიც ფულის ამოღებას კურირებდნენ და საკმაოდ კარგადაც. ისინი, დამალულები რომ არიან, ცოცხლები იქნებიან, ფული წააგეს, 3 000-3 000 ლარი. ჯერ ერთი, მერე მეორე, მერე მესამე და ამიტომაც გაიქცნენ, ლაწირაკები, თუ გადახდის ერთი ადგილი არ გაქვს, რატომ თამაშობ? ისე, ჩემთან მოიგეს კიდეც ბიჭებმა, შეგიძლიათ, მოიკითხოთ და ძალიან ბედნიერებიც იყვნენ“, - განაცხადა დაკავებულმა ინფორმატიკის მასწავლებელმა, რომელიც არალეგალური სლოტ-კლუბის მთავარი სულისჩამდგმელი იყო.

დაწესებულებამ სულ რაღაც ორი თვე იარსება, მაგრამ ეს საკმარისი აღმოჩნდა იმისთვის, რომ ქალაქის სამმართველოს პოლიციის უფროსი მოეხსნათ, რომელიც ვერ მიხვდა, რა ხდებოდა მის ქალაქში და წარმოდგენა არ ჰქონდა, რომ სკოლაში კაზინო გაუხსნეს. იმის მიუხედავად, რომ სკოლის დირექტორი ირწმუნებოდა, არაფერი ვიცოდიო, თანამდებობა მანაც უხმაუროდ დატოვა, ინფორმატიკის მასწავლებელს კი... ორი წლით თავისუფლების აღკვეთა მიუსაჯეს.

ავტორი: ბათო ჯაფარიძე

ვინ მიიყვანა თვითმკვლელობამდე და რატომ ჩამოიხრჩო თავი გოგონას მამინაცვალმა - გრიფით „საიდუმლო“ საქმის დეტალები 

იგი სასჯელს სტივენ სიგალის დარეკეტების გამო იხდიდა

ამერიკის შეერთებულ შტატებში, ჩრდილოეთ კაროლინის შტატში, ბატნერის ფედერალურ ციხეში, 81 წლის ასაკში გარდაიცვალა გამბინოს კლანის ბოსი პიტერ არტურ გოტი. იგი იყო მაფიის მეთაურის ჯონ გოტის უფროსი ძმა, რომელმაც მისი ადგილი 2002 წელს, ჯონის გარდაცვალების შემდეგ, დაიკავა.

პიტერი ერთ-ერთი იყო 13 შვილიდან, მათგან ჯონ ჯოზეფ გოტსა და ფილომენტა დე კარლოს ხუთი ვაჟიშვილი ჰყავდა, უფროსი კი სწორედ პიტერი იყო. გამბინოს კლანში შედიოდნენ პიტერ გოტი, ჯონ გოტი, გამბინი კაპო ჯინ გოტი, კაპო რიჩარდ გოტი და ვინსენტ გოტი, რომელიც კლანის ხელმძღვანელი ვერ გახდა და ბოლომდე იტალიური მაფიის ჩვეულებრივ „ჯარისკაცად“ დარჩა.

პიტერ გოტის ჰყავდა ერთადერთი ვაჟი - პიტერ გოტი უმცროსი, რომელიც მაფიის სამყაროში ცნობილია მეტსახელით „ცალთვალა“, რადგან გლაუკომის გამო ერთი თვალით დაბრმავდა. მაფიის მეთაური - ჯონი არ ფიქრობდაა, რომ მისი უფროსი ძმა პიტერი საკმარისად ჭკვიანი იყო საიმისოდ, რომ მაფიის წევრი ყოფილიყო და, ალბათ, სწორედ ამიტომ იგი გახდა ცნობილი, მეტსახელით - „უჭკუო დონი“. პიტერი მამის კვალს გაჰყვა და ნაგვის მანქანაზე მუშაობდა მანამდე, სანამ მან თავი არ დაარტყა გიგანტური ამერიკული ნაგვის მანქანის ბორტს და არ მიიღო ინვალიდობის პენსია. პენსიაზე გასვლის შემდეგ იგი დაკავებული იყო რეკეტით, რაც შეერთებულ შტატებში ორგანიზებული დანაშაულებრივი საქმიანობაა.

დიდი ხნის განმავლობაში ჯონ გოტი წყლიდან მშრალი გამოდიოდა (ძირითადად მისი ადვოკატის - ბრიუს კატლერის ძალისხმევით), მაგრამ 1992 წელს მას საბოლოოდ სამუდამო პატიმრობა მიუსაჯეს. პროკურატურას დიდად დაეხმარა წარმატებით დამონტაჟებული მიკროფონი და განგსტერი სემი გრავანო, მეტსახელად „ხარი“, რომელიც ჯონის მარჯვენა ხელი იყო და 19 ადამიანი მოკლა, მაგრამ დაკავების შემდეგ ჩვენება მისცა მის წინააღმდეგ.

პიტერი, ბუტნერის ციხეში სწორედ „ხარის“ მკვლელობის შეკვეთის გამო მოხდა, მან მოღალატის მკვლელობა 70 000 დოლარად შეუკვეთა. გრავანოს მკვლელობა ჩაიშალა, „ხარს“ მოსწყინდა მოწმეთა დაცვის პროგრამით ცხოვრება. მიატოვა იგი და დაუბრუნდა ჩვეულ საქმიანობას. ცოტა ხანში იგი დააკავეს ნარკოტიკების რეალიზაციის გამო, წარსული დამსახურებების მიუხედავად, ეს ფაქტი მას არ აპატიეს და ციხეში გაუშვეს.

ჯონ გოტის გასამართლების შემდეგ, მისი ვაჟი ჯონ უმცროსი და პიტერ გოტი ნათლიის ბრძანებებს გადასცემდნენ გამბინოს კლანის წევრებს. 1999 წელს თავად ჯონ უმცროსიც ციხეში მოხვდა, ხოლო პიტერი, ანუ „უჭკუო დონი“, ოფიციალურად გახდა კლანის ლიდერი.

2002 წელს, ჯონ გოტის საპყრობილეში გარდაცვალებამდე რამდენიმე დღით ადრე, „ფებეერ“-მა პიტერსაც რეკეტირების ბრალი წაუყენა, იგი ამჯერად გამოძალვას, ფულის გათეთრებას, დოკერებისგან და სატრანსპორტო კომპანიებისგან ხარკის შეგროვებასა და ბოლოს, კინომსახიობ სტივენ სიგალის დარეკეტებას ეხებოდა. ეკრანზე სიგალი ვაჟკაცურად ანადგურებს მკვლელებსა და განგსტრებს, მაგრამ რეალურ ცხოვრებაში მაგრად შეშინდა.

ბრუკლინში პიტერ გოტის სასამართლო პროცესამდე 12 წლით ადრე, მსახიობი მონაწილეობდა გადაღებებზე ფილმისა „სამართლიანობის სახელით“, სადაც იგი მუშტებით, ფეხებითა და ბილიარდის ჯოხით გაუმკლავდა ყაჩაღებს. მაგრამ როდესაც მაფიოზები 2000 წელს მას ტორონტოში ეწვივნენ, სადაც ის „გამჭოლ ჭრილობებს“ იღებდა და მას ბრუკლინის რესტორანში შეხვედრა დაუნიშნეს, სიგალმა, მისი თქმით, შიში იგრძნო, თუმცა ის, როგორც ყოველთვის, იარაღით იყო და მისი დაცვაც იქვე ტრიალებდა.
2003 წლის თებერვალში, როდესაც ბრუკლინის ფედერალურ სასამართლოში დაზარალებული სიგალი ჩვენების მისაცემად მივიდა, 7 განგსტერის, მათ შორის სამი გოტის, მოსამართლეს ფრედერიკ ბლოკს მანამდე ნახევრადცარიელი დარბაზი, გადაჭედილი დახვდა.

სასამართლო დარბაზში წლების განმავლობაში პერიოდულად ვხვდებოდი „ცხვირის ცხვირს", ან "ცხვირს", როგორც რუსმა კრიმინალებმა თავიანთ კოლეგა ამერიკული მაფიის წარმომადგენლები უწოდეს, მაგრამ მისი ნომენკლატურა ასე ახლოდან პირველად ვხედავდი.

დარბაზში შესულმა პიტერ გოტიმ მეგობრულად უთხრა პრესას „დილა მშვიდობისა“ და სასამართლოს მხატვარს ჰკითხა: „როგორ მოგწონთ ჩემი ჰალსტუხი?“ ჯონ გოტი ცნობილი ფრანტი იყო, ათასდოლარიანი იმპორტირებული კოსტუმები ეცვა (მაშინ ეს ფული იყო) და ხელით შეღებილი აბრეშუმის ჰალსტუხები ეკეთა. პიტერს ამჯერად ოქროსფერი ჰალსტუხი ეკეთა.

სანამ სიგალს დაკითხავდა, მოსამართლემ შესვენება გამოაცხადა. ზოგი ბრალდებული ადგა, პიტერ გოტი და მისი ნათესავები მიუახლოვდნენ დაბალ ბარიერს, რომელიც საზოგადოებას მათგან აშორებდა და მცირე საუბარი დაიწყეს სასამართლოს მხატვრებთან, დედა-შვილ შეპარდებთან, რომლებიც ბარიერს მიუახლოვდნენ. მეორე მხრიდან და მაფიოზებს ესკიზები აჩვენეს, რომელიც მოეწონათ. განგსტრები იყვნენ დახვეწილები, გალანტურები და გამოირჩეოდნენ მომხიბვლელობით. მათ სისხლის სამართლის საქმეში არ იყო არც ერთი მკვლელობა, რაც ძალზე იშვიათია ამ წრეში.

სიგალი შემოიყვანეს არა დარბაზის ფართო კარიდან, რომლითაც პრესა და საზოგადოება შემოდიოდა, არამედ მოსამართლის უკანა კარიდან, რომელსაც ჩვეულებრივ ნაფიცი მსაჯულები იყენებენ. მსახიობს აბრეშუმის პერანგი და ყავისფერი პიჯაკი ეცვა.

მოკლედ, მისმა ყოფილმა ბიზნესპარტნიორმა, ბრუკლინის ფარმაცევტმა, ჯულიუს ნასომ, სიგალს მოსთხოვა ვალი გადაეხადა. სიგალს სჯეროდა, რომ მას არაფერი ევალებოდა. ნასომ დახმარებისთვის მიმართა თავის ძველ მეგობარს ენტონი სიკონს, რომელიც ბრალდებული იყო არა მხოლოდ სიგალის, არამედ დოკის მუშების რეკეტშიც. მათგან მიღებული ხარკი კონვერტებში მოათავსეს და კლანის ნომენკლატურის ზედა ნაწილს, ანუ გოტებს გადასცეს. თავდაპირველად, სიგალმა ძალიან ჩუმად უპასუხა პროკურორის კითხვებს და მოსამართლემ სთხოვა, უფრო ხმამაღლა ესაუბრა.

მსახიობს ჰკითხეს, რატომ არ დაურეკა მაშინვე FBI-ს. სიგალმა განმარტა, რომ თუ იგი მოწმეების დაცვის პროგრამით ისარგებლებდა, მას გაუჭირდებოდა ფილმებში თამაში. „ისინი ვერ დამეხმარებიან,“ - თქვა მან FBI– ს შესახებ, „მათ არ შეუძლიათ ჩემი დაცვა“.

როდესაც ფედერალური ბიურო მასთან მივიდა, მან უარი თქვა კითხვებზე პასუხის გაცემაზე, კონსტიტუციის მეხუთე შესწორების მოტივით, რომელიც იცავს ადამიანს თვითდანაშაულისგან. პროკურატურას მოუწია მისი სასამართლოში გამოძახება და იმუნიტეტის დაპირება.

მან ახსნა, თუ როგორ ისწავლა საბრძოლო ხელოვნება და ცეცხლსასროლი იარაღის გამოყენება. ასევე შენიშნა, რომ ზოგჯერ გაკვეთილებს აძლევდა სამართალდამცავებს. მას ჰკითხეს, თან იარაღი ხომ არ გაქვსო და „სულ ვატარებო“, - უპასუხა სიგალმა.

- ახლაც თან ხომ არ გაქვს, შემთხვევით? - მხიარულად იკითხა მოსამართლემ (აშშ-ს სასამართლოში შესვლისას FBI–ს ოფიცრებიც კი ვალდებულნი არიან, იარაღი დაცვას გადასცენ).

ბრუკლინში, რესტორან Gage & Toller-ში შეხვედრის აღწერის დროს, მსახიობმა აღნიშნა, რომ როდესაც სიკკონმა დამიღრიალა, „მიყურე, როცა ლაპარაკობ!“, განგსტერული ფილმი გაახსენდა. ბრალდებულების ადვოკატმა ჯორჯ სანტ-ანჯელომ სარკასტულად იკითხა თუ რატომ იმალებოდა სიგალი მეხუთე შესწორების უკან, თუ იგი უდანაშაულო მსხვერპლი იყო, და რატომ ცდილობდა ცენტრალური სადაზვერვო ბიუროს ყოფილი თანამშრომლის დაქირავებას ვინმეს მოსაკლავად.

თუ სანტ-ანჯელოს სურდა სიგალი წონასწორობიდან ამ გზით გამოეყვანვა, მიზანი მიღწეული იქნა. მსახიობმა ხელები აიქნია და აყვირდა: „ეს გიჟია! მე აქ ბრალდებული არ ვარ!“ მოსამართლემ ადვოკატს დაავალა თემა შეეცვალა. დაცვის მხარის თქმით, სიკკონი სიგალს კი არ დაემუქრა, მას უბრალოდ სურდა დახმარებოდა მხარეებს საკითხის მშვიდობიანად მოგვარებაში. სიკკონი ნასამართლევი იყო ისევე, როგორც მისი თანამზრახველები.

ამის შემდეგ, პიტერ გოტი მანჰეტენში სხვა დანაშაულისთვის გაასამართლეს, დამნაშავედ სცნეს და 25 წელი მიუსაჯეს. შარშან, მისმა ადვოკატმა ორჯერ მიმართა სასამართლოს გამოეშვათ მოხუცი, რომელიც უკვე 17 წელია იჯდა. მან ასევე სასამართლოს გადასცა გოთის 22 დაავადების სია, პოდაგრიდან დაწყებული დემენციით დამთავრებული, თუმცა მოსამართლემ უარი განაცხადა პიტერის გათავისუფლებაზე.

რუსეთში ცნობილი ქართველი „კანონიერი ქურდის“, გიორგი უგლავას (მეტსახელად ტახი) სასამართლო პროცესი მიმდინარეობს. რუსი სამართალდამცავები მას კრიმინალური დაჯგუფების ჩამოყალიბებას და არაერთი დანაშაულის ჩადენას ედავებიან. უფრო ზუსტად, რუსული მართლმსაჯულება ამტკიცებს, რომ „ტახი“ ამ დაჯგუფებას მართავდა და თავად არც ქურდობაში იღებდა მონაწილეობას, არც _ ძარცვასა და ყაჩაღობაში.
საერთო ჯამში, რუსები ამტკიცებენ, რომ უგლავას მიერ შექმნილმა კრიმინალურმა დაჯგუფებამ 163 (!) დანაშაული ჩაიდინა, დაზარალებულთა რიცხვი 280 ადამიანს აჭარბებს, მაგრამ საქმე ის გახლავთ, რომ არცერთი დაზარალებული და არცერთი დაკავებული ხელს „ტახისკენ“ არ იშვერს და არ ამბობს, რომ მას მომხდარ დანაშაულებთან საერთო აქვს.
როგორც რუსული მედია ამტკიცებს, ყველაზე „ცუდ“ შემთხვევაში, „კანონიერი ქურდის“ სტატუსის გამო, უგლავას რამდენიმე წლით აღუკვეთენ თავისუფლებას.
პარალელურად, მოსკოვში, კიდევ ერთი „კანონიერი ქურდი“, დავით ფანჩვიძე (იგივე, გიორგი ყიფიანი) დააკავეს. მას ნარკოტიკების შენახვა ედება ბრალად, თუმცა დიდია შანსი, რომ ფანჩვიძეც სწორედ სტატუსის გამო გაასამართლონ. ბოლოს ის ციხიდან სამი წლის წინ გათავისუფლდა, თუმცა „კანონიერი ქურდების“ წინააღმდეგ მიღებული კანონის მიუხედავად, რუსეთი არ დაუტოვებია და მოსკოვის პრესტიჟულ უბანში მშვიდად ცხოვრობდა.

ბათო ჯაფარიძე