რატომ წავიდა პრეზიდენტად არჩევის შემდეგ სააკაშვილი პირველი ვიზიტით მოსკოვში
ავტორი: ნინო დოლიძე
„წერილს გწერთ მე-18 პენიტენციური დაწესებულიდან, თბილისიდან, საქართველოდან - ქვეყნიდან, რომელსაც ერთ დროს, როგორც პრეზიდენტი ისე ვემსახურებოდი“, - ასე იწყება „ვარდების რევოლუციიდან“ 18 წლის შემდეგ წერილი, რომელიც რამდენიმე დღის წინ, საქართველოს მესამე პრეზიდენტმა, მიხეილ სააკაშვილმა გავლენიან დასავლურ გამოცემა Politico-ს გაუგზავნა. ისე, სააკაშვილს სიმბოლოები უყვარს და შესაბამისად, ალბათ, ისიც სიმბოლურია, რომ „ვარდების რევოლუციის“ მე-18 წელს, მე-18 პენიტენციურ დაწესებულებაში ანუ გლდანის ციხეში აღმოჩნდა. არადა, მაშინ, შორეულ 2003 წლის ნოემბერში, როცა მთელი ქვეყანა ფეხზე დააყენა, მიშა, ცხადია, ვერც წარმოიდგენდა, რომ ოდესმე დადგებოდა დრო, როცა „ნარზე“ დაწვებოდა, მაგრამ ნათქვამია, არასოდეს თქვა არასოდესო.
ასე და ამგვარად: ისევ მოვიდა 23 ნოემბერი და აბსოლუტურად ყველას - „ნაცს“, „ქოცს“ თუ „შუაშისტს“ „ვარდების რევოლუცია“ გაახსენდა, გაახსენდა იმიტომ, რომ ამ ისტორიულმა მოვლენამ ვიღაცის ცხოვრება დაანგრია, ვიღაცას წარმატება მოუტანა, ვიღაც კი, უბრალოდ, თამაშგარე მდგომარეობაში დატოვა.
იყო თუ არა 2003 წლის ნოემბრის მოვლენები ქართული პოლიტიკისთვის და, ზოგადად, ქართული სახელმწიფოსთვის ერთგვარად ათვლის წერტილი? - თუ ობიექტურად ვიტყვით, დიახ, 18 წლის წინ, სხვანაირი სახელმწიფოს მშენებლობა დაიწყო, სახელმწიფოსი, სადაც ფასადურად ყველაფერი დასავლურ-დემოკრატიული იყო, თუმცა სინამდვილეში, ხელისუფლებაში სხვა ანუ რეფორმატორების სახელით დაბრუნებულ „მოქკავშირის“ ყოფილ წევრებს კორუფციაზე, ნეპოტიზმსა თუ სხვა საბჭოურ „პრივილეგიებზე“ უარი არ უთქვამთ. ესე იგი, ქვეყანაში ფასადურად ყველაფერი კარგად იყო, მაგრამ გარდა იმისა, რომ ადამიანის უფლებები ირღვეოდა (ხშირად ეს დარღვევა დანაშაულამდეც მიდიოდა), ელიტური კორუფციაც ყვაოდა, მაგრამ ვინაიდან „ვარდების რევოლუციის“ 18 წლის იუბილეა, 2003-დან 2012 წლამდე განვითარებულ მოვლენებზე კი არა, იმაზე ვისუაბროთ, რაც 2003-ის ნოემბერში ხდებოდა, თუმცა სანამ „ვარდების რევოლუციის“ კულუარებს გავიხსენებთ, მიხეილ სააკაშვილის ზემოხსენებულ წერილს გაგაცნობთ, რომელიც Politico-ში გამოქვეყნდა.
„წერილს გწერთ მე-18 პენიტენციური დაწესებულიდან, თბილისიდან, საქართველოდან - ქვეყნიდან, რომელსაც ერთ დროს, როგორც პრეზიდენტი ისე ვემსახურებოდი.
საქართველოში რამდენიმეწლიანი დევნის შემდეგ, ოქტომბერში დავბრუნდი და დამაკავეს იმ ბრალდებებისთვის, რომელიც მჯერა, რომ პოლიტიკურად მოტივირებულია. 50 დღის განმავლობაში ვშიმშილობდი, ვაპროტესტებდი ჩემს დაკავებას, ასევე, საქართველოს მთავრობის მცდელობებს, ძირი გამოუთხაროს დემოკრატიას.
ბოლო რამდენიმე წლის განმავლობაში, მმართველმა პარტიამ - „ქართულმა ოცნებამ“ გააძლიერა კონტროლი სასამართლო სისტემასა და ბევრ სახელმწიფო და არასახელმწიფო მედიასაშუალებაზე, დაუშვა, რომ კორუფცია გაზრდილიყო, გააყალბა არჩევნები და ქვეყანას პუტინის რუსეთთან დაახლოებისკენ უბიძგა.
ჩემი პრეზიდენტობის დროს, ვიცე-პრეზიდენტი ჯო ბაიდენი საქართველოს ეწვია, რომ განემტკიცებინა აშშ-ის მხარდაჭერა მას შემდეგ, რაც რუსეთი შემოიჭრა და ნაწილობრივ ქვეყნის ოკუპაცია მოახდინა.
„ჩვენ, შეერთებული შტატები, თქვენს გვერდით ვდგავართ თქვენს გზაზე უსაფრთხო, თავისუფალ, დემოკრატიულ და კიდევ ერთხელ, ერთიანი საქართველოს გზაზე“, - პირობა დადო ბაიდენმა. მან მოუწოდა ჩემს ადმინისტრაციას, უზრუნველეყო „გამჭვირვალე, ანგარიშვალდებული დემოკრატია სრული ჩართულობით“.
დღეს, მე მოვუწოდებ მის ადმინისტრაციას, რომ შეასრულოს მისი როლი, რათა მხარი დაუჭიროს ჩვენს დემოკრატიას, რომელიც საფრთხეშია. ბაიდენის მიზნიდან გამომდინარე, ავტოკრატიამ დემოკრატიაზე წინ წაიწიოს, ვიმედოვნებ, რომ ის საქართველოს მთავრობას პასუხისმგებლობას დააკისრებს იმ თავისუფლების შელახვისთვის, რომლის მისაღწევადაც ჩვენ ბევრი ვიმუშავეთ.
მე საქართველოს პრეზიდენტი 2004 წელს გავხდი, როცა მშვიდობიანი „ვარდების რევოლუცია“ დემოკრატიული რეფორმების გატარებას, კორუფციის აღმოფხვრასა და ევროატლანტიკურ ოჯახში ინტეგრაციას მოუწოდებდა.
ბედის ირონიაა, რომ ნაწილობრივ ჩვენი დემოკრატიზაციის ძალისხმევის გამო, ჩემი პარტია 2012 წელს, თავისუფალ და სამართლიან არჩევნებში დამარცხდა. ჩვენ მშვიდობიანად გადავაბარეთ ძალაუფლება კოალიციას, რომელსაც „ქართული ოცნება“ ხელმძღვანელობდა და რომლის სათავეშიც ბიძინა ივანიშვილი იყო. 2021 წლის 6 იანვარს, აშშ-ს კაპიტოლიუმის ბუნტის შემდეგ, სენატორმა ჯინ შაჰინმა მის გამოსვლაში ჩემი მხრიდან ძალაუფლების დათმობა გაიხსენა და განაცხადა, რომ ძალაუფლების მშვიდობიანად გადაცემა არასდროს შეიძლება იყოს დაუფასებელი.
მე საქართველოს პრეზიდენტი 2004 წელს გავხდი, როცა მშვიდობიანმა ვარდების რევოლუციამ მოითხოვა დემოკრატიული რეფორმები, კორუფციის აღმოფხვრა და ევროატლანტიკურ ოჯახში ინტეგრაცია.
დემოკრატიული პროცესების გზით ძალაუფლებაში მოსვლის შემდეგ, ივანიშვილის მთავრობა მალე იქცა ანტიდემოკრატიულად. დღეს, საქართველოს სახელმწიფო ინსტიტუტები, მათ შორის, სასამართლო, სამართალდამცავი და სახელმწიფო უსაფრთხოების სამსახურები, მმართველ პარტიასთან დაახლოებულ მცირე კლანის ინტერესებს ემსახურებიან. ბოლო ადგილობრივი არჩევნების დროს, ევროპის უსაფრთხოებისა და თანამშრომლობის ორგანიზაციამ შეშფოთება გამოთქვა ამომრჩეველთა დაშინებასა და სხვა არადემოკრატიულ ტაქტიკასთან დაკავშირებით. ივლისიში კი მოძალადე და ჰომოფობიური დემონსტრანტები თბილისში თავს დაესხნენ აქტივისტებსა და ჟურნალისტებს და აიძულეს გაეუქმებინათ პრაიდის მარში, რამაც საბოლოოდ, ოპერატორის გარდაცვალება გამოიწვია. აქტივისტები, ჟურნალისტებისა და ლგბტ თემის მიმართ მუქარაში მონაწილეობაში, ხელისუფლებას ადანაშაულებენ.
ამავდროულად, მთავრობამ დე ფაქტო შეაჩერა ყოველგვარი პრაქტიკული მცდელობა ნატოში გაწევრიანების გზაზე წინსვლისთვის. ქართველმა ხალხმა არაერთხელ აღნიშნა, რომ ნატოში გაწევრიანების მომხრეა. ამის ნაცვლად, საქართველო ეფლირტავება ირანს და რუსეთს „რეგიონული თანამშრომლობის“ პლატფორმასთან, რომელიც აცოცხლებს სტრატეგიული სამხრეთ კავკასიის რეგიონიდან დასავლური გავლენის აღმოფხვრის იდეით.
ეს უნდა აშფოთებდეს ბაიდენის ადმინისტრაციას: როდესაც ის 2009 წელს გვეწვია, საქართველო საიმედო მოკავშირე იყო რთულ რეგიონში. დღეს „ქართული ოცნება“ ფუთავს საქართველოს ბედს, როგორც რუსეთის დაქვემდებარების ქვეშ მყოფი სახელმწიფო.
ივანიშვილის რეჟიმმა, წლების წინ, დაუსწრებლად წამიყენა ბრალი ძალაუფლების გადამეტებისთვის. მჯერა, რომ ეს ბრალდებები არის უსაფუძვლო და პარტიის მიერ ოპოზიციის გაჩუმების შემაშფოთებელი მაგალითი. ამიტომაც, რამდენიმე წლის შემდეგ, შემოდგომაზე, საქართველოში დავბრუნდი. ვიცოდი, რომ ციხეში მოვხვდებოდი. იმედი მაქვს, ყურადღება მიექცევა აქ არსებულ შემაშფოთებელ მდგომარეობას, რომელიც ქუჩებში ათასობით ქართველმა გააპროტესტა, გასული თვის არჩევნების შემდეგ.
ბაიდენის ადმინისტრაციამ ხაზი გაუსვა დემოკრატიული ღირებულებების, მათ შორის, კანონის უზენაესობისა და სიტყვის თავისუფლების განმტკიცებისა და დაცვის მნიშვნელობას. ახლა ქართველ ხალხს სჭირდება თავისი დემოკრატიული და პროდასავლური მისწრაფებების აქტიური მხარდაჭერა ავტორიტარიზმის საფრთხის წინააღმდეგ. უპირველეს ყოვლისა, შეერთებულმა შტატებმა ღიად უნდა დაგმოს საქართველოს ხელისუფლება მათი ძალისხმევისთვის, ძირი გამოუთხაროს დემოკრატიას.
აშშ-ის კონგრესმა ასევე უნდა განიხილოს საქართველოში ადამიანის უფლებების დამრღვევთათვის სანქციების დაწესება გლობალური მაგნიტსკის აქტის მიხედვით. სახელმწიფო მდივნის, ანტონი ბლინკენის, ან სხვა მაღალი რანგის ოფიციალური პირის ვიზიტი ამერიკის სოლიდარობას გამომხატველი იქნებოდა საქართველოს ხალხის მიმართ.
საბოლოოდ კი, ბაიდენის ადმინისტრაციამ უნდა გააუქმოს გადაწყვეტილება, მიიწვიოს საქართველოს მთავრობა მომავალ სამიტზე, მოწვევა, რომელიც აგზავნის არასწორ სიგნალს და რისკავს „ქართული ოცნების“ ანტიდემოკრატიული პრაქტიკის ლეგიტმაციას.
შეერთებულ შტატებს საქართველოში, არადემოკრატიული ელემენტების წინააღმდეგ სახლში და მის ფარგლებს გარეთ, დემოკრატიის მხარდაჭერის დიდი ისტორია აქვს. დღევანდელი თავისუფლების შემაშფოთებელი ეროზიისა და მზარდი რუსული გავლენის ფონზე, იმედი მაქვს - და დარწმუნებული ვარ - რომ ბაიდენის ადმინისტრაცია ცხადჰყოფს, სად დგას იგი“.
ცნობისთვის: ზემოხსენებული წერილის ქართული თარგმანი „მთავარმა არხმა“ გაავრცელა.
ახლა კი, რაც შეეხება „ვარდების რევოლუციას“, ყველაფერი იმით დაიწყო, რომ 2003 წლის საპარლამენტო არჩევნებში მეორე ადგილზე, ტრადიციულად, ასლან აბაშიძის აღორძინება გავიდა, რაც არავის გაჰკვირვებია - მართალია, მუდმივად კატა-თაგვივით იყვნენ, მაგრამ ისინი, ვინც პოლიტიკურ კულუარებში კარგად ერკვევიან, ხვდებოდნენ, რომ შევარდნაძე-აბაშიძის კონფლიქტი ზედაპირული იყო და გადამწყვეტ მომენტში, ისინი ერთმანეთს აძლიერებდნენ.
ასე მოხდა იგივე 2003 წლის ნოემბრის მოვლენების დროს, როცა აჭარიდან ჩამოყვანილმა ხალხმა პარლამენტის მიმდებარე ტერიტორია დაიკავა და თქვა, რომ სააკაშვილს, ჟვანიას, ბურჯანაძესა და მათ მომხრეებს აქ არ მოვუშვებთო, თუმცა „ვარდების რევოლუცია“ მაინც მოხდა ანუ ამჯერად, ასლანი აწ განსვენებული ედუარდის „მაშველ რგოლად“ ვეღარ გამოდგა, თუმცა დღევანდელი გადასახედიდან, შეიძლება ითქვას, რომ „სახლში წასვლა“ თავად შევარდნაძესაც უნდოდა. ამასთან, დღემდე გაურკვეველია, თუ რატომ ჩამოვიდა იმ დღეებში თბილისში, რუსეთის საგარეო საქმეთა მაშინდელი მინისტრი, იგორ ივანოვი, რომელიც პარლამენტის წინ, აქციის მონაწილეებთან დილით, ზურაბ ჟვანიასთან ერთად მივიდა? სწორედ ამან გააჩინა ეჭვი, რომ შევარდნაძის ხელისუფლების შეცვლა ამერიკელების კი არა, რუსეთის ინტერესებში შედიოდა.
ქართული პრესის არქივში ამ თემაზე არაერთი მასალა მოიძებნება, თუმცა დღეს, საქართველოს სპეცსამსახურების ყოფილი გავლენიანი თანაშრომლის ინტერვიუდან ამონარიდს შემოგთავაზებთ, რომელიც ბეჭდურ მედიაში, დაახლოებით, 6-7 წლის წინ გამოქვეყნდა. რესპოდენტი ამბობს, რომ სააკაშვილი იმთავითვე ორმაგი მოთამაშე იყო და რუსებმა თავის დროზე ამერიკელებს „შეუგდეს“. ამ მოსაზრების გასამყარებლად, სპეცსამსახურების ყოფილი თანაშრომელი 2004 წლის საპრეზიდენტო არჩევნებს და, შესაბამისად, ინაუგურაციის შემდეგ, მიხეილ სააკაშვილის, როგორც პრეზიდენტის, პირველ ოფიციალურ ვიზიტს იხსენებს მოსკოვში.
„ - შემიძლია, ფაქტებით დავამტკიცო, რომ „ვარდების რევოლუცია“ ამერიკული კი არა, რუსული პროექტი იყო, რომელიც შესაძლოა, ლევან ვასაძისა და მისი რუსი მფარველის, კორპორაცია „სისტემის“ დამფუძნებლის, ევგენი ევტუშენკოვის ფულით ფინანსდებოდა.
რაც შეეხება საააკშვილის პირველ ვიზიტს მოსკოვში, ეს ვიზიტი საქართველოს საგარეო საქმეთა მაშინდელმა მინისტრმა, გელა ბეჟუაშვილმა და რუსეთში საქართველოს იმდროინდელმა ელჩმა, კოტე კემულარიამ მოამზადეს. ისე, სიტყვამ მოიტანა და, „ვარდების რევოლუციის“ დღეებში, თუ გახსოვთ, კოტე კემულარია მოსკოვს გაემგზავრა, თუმცა ვერ გეტყვით, იქ ვის შეხვდა... სააკაშვილის, როგორც პრეზიდენტის პირველი მოსკოვური ვიზიტის პროტოკოლი კი ძალიან საინტერესოა. მაშინ სააკაშვილი ისეთ ადამიანებს შეხვდა და შეხვედრები ისეთ ორგანიზაციებში გამართა, რომლებსაც ბოლო 9-10 წლის განმავლობაში საქართველოს პოლიტიკასა თუ ეკონომიკაზე დიდი გავლენა ჰქონდათ.
- ეს შეხვედრები საიდუმლო იყო?
- ყოველ შემთხვევაში, პროტოკოლის დეტალები, თუ ვის ხვდებოდა სააკაშვილი, არ გავრცელებულა და ოფიციალურად მხოლოდ ის ითქვა, რომ პუტინს შეხვდა. ეს შეხვედრა, დაახლოებით, სამსაათნახევარი გაგრძელდა. აქედან, ზუსტად ერთი საათის განმავლობაში, სააკაშვილი და პუტინი ერთი-ერთზე საუბრობდნენ.
მოდით, პროტოკოლს გავყვეთ:
2004 წლის 10 თებერვალს, სააკაშვილი მოსკოვში, დემოდოდოვოს აეროპორტში ჩაფრინდა და პირველი შეხვედრა „მგიმო“-ში ანუ მოსკოვის საერთაშორისო ურთიერთობების ინსტიტუტში გამართა, რომელიც რუსული სპეცსამსახურის, კერძოდ, დაზვერვის თანამშრომლების მომზადების ძირითადი ბაზაა.
- სააკაშვილი „მგიმო“-ში კონკრეტულად ვის შეხვდა?
- იქ ორსაათიანი ლექცია წაიკითხა, რის შემდეგაც, ე.წ. ჩინურ ქალაქში, ილინკას ქუჩაზე გაემგზავრა და პრიმაკოვს შეხვდა. სხვათა შორის, იმხანად პრიმაკოვი ედუარდ შევარდნაძესთან დაპირისპირებული იყო და „ეს-ვე-ერ“-ს ანუ რუსეთის საგარეო დაზვერვას ხელმძღვანელობდა. სააკაშვილისა და პრიმაკოვის საუბარი საათნახევარი გაგრძელდა. „რაო-ე-ეს“-ის ცენტრალურ ოფისში კი, სააკაშვილი ჩუბაისს შეხვდა, რომელსაც, ასევე, საათნახევარს ესაუბრა. „ეხო მოსკვის“ პირდაპირ ეთერში საათიანი გამოსვლის შემდეგ, სააკაშვილი ვლადიმერ ევტუშენკოვთან გაემგზავრა.
- ევტუშენკოვი ვინაა?
- ევტუშენკოვი აქციონერთა ფინანსური კორპორაცია „სისტემის“ დამფუძნებელია, „სისტემის“ პირველი ვიცე-პრეზიდენტი კი, ლევან ვასაძე იყო. ევტუშენკოვისა და სააკაშვილის შეხვედრას ვასაძეც ესწრებოდა.
- ექსპრეზიდენტის მოსკოვური ვიზიტის შეხვედრები ამით ამოიწურა?
- არა. სააკაშვილი ზურაბ წერეთელსაც ესტუმრა და ამ, ასე ვთქვათ, წვეულებაზე სლავა ზაიცევი, ბელა ახმადულინა, ვინმე შახნაზაროვი, ნატალია დუროვა, ჟორეს ალფიონოვი, ცნობილი, ოდიოზური დიმიტრი როგოზინი, ასევე, მოსკოვში მოღვაწე ქართველი ბიზნესმენები და რუსეთის ე.წ. კრიმინალური სამყაროს ქართველი წარმომადგენლებიც იმყოფებოდნენ.
- ამ „ავტორიტეტების“ ვინაობა თქვენთვის ცნობილია?
- სახელები და გვარები არ ვიცი, მაგრამ ჩემი ინფომაციით, „დედ ჰასანის“ ჯგუფის ტიპები იყვნენ.
- ეს არაოფიციალური შეხვედრები იყო?
- დიახ. მაგალითად, პრიმაკოვსა და ჩუბაისთან შეხვედრებზე პროტოკოლში არაფერია ნათქვამი. პროტოკოლით გათვალისწინებული იყო ლექციის წაკითხვა „მგიმო“-ში და „ეხო მოსკვის“ ერთსაათიანი პირდაპირი ეთერი. სხვათა შორის, პროტოკოლში არც ზურაბ წერეთელთან სტუმრობაა მითითებული. სუფრაზე, რომელიც წერეთლის ოფისში გაიშალა, სააკაშვილი და როგოზინი ერთმანეთის გვერდი-გვერდ ისხდნენ. სიტყვა-სიტყვით გეუბნებით, რაც როგოზინმა მიშას უთხრა: „ჩვენს შორის უთანხმოება დასრულდა და ამის შემდეგ, ძალიან კარგი, თბილი ურთიერთობა გვექნება!“ როგოზინის ამ განცხადებაზე, სააკაშვილს ცუდი რეაქცია არ ჰქონია. ცოტა ხანში, ის მოულოდნელად წამოხტა, სუფრა მიატოვა და „იტარ-ტასის“ პრეს-კლუბში გაიქცა. სააკაშვილის მოულოდნელი წამოხტომით, სტუმრებმა უკმაყოფილება გამოხატეს.
ეს სამდღიანი ვიზიტი იყო - მოსკოვში, 10 თებერვალს ჩაფრინდა და 12-ში უკან გამოფრინდა. 11 თებერვალს, „გრანდ მარიოტში“ რუს ბიზნესმენებს, კერძოდ, „პრამიშლენაია როსიას“ ხელმძღვანელებს შეხვდა. ამ საათნახევრიან შეხვედრას გენერალოვიც ესწრებოდა. ეს ის გენერალოვია, რომელმაც მოგვიანებით, საქართველოში „კვარციტი“ და სხვა ეკონომიკური თუ ენერგოობიექტები შეიძინა ანუ საქართველოში რუსული ფულის შემოსვლას საფუძველი სწორედ ამ შეხვედრებზე ჩაეყარა. სხვათა შორის, ყველა ამ შეხვედრას თემურ ალასანიაც ესწრებოდა და ეს გასაკვირიც არაა, რადგან მაგალითად, გენერალოვი, სწორედ სააკაშვილის ბიძის ძველი ნაცნობია. სააკაშვილი საქართველოში - ჭიათურასა და ზესტაფონში ინვესტიციების განხორციელებაზე, რუსეთის პრეზიდენტის ეკონომიკურ მრჩეველს, ტიტოვსაც ელაპარაკა. რუსული ფული სოფლის მეურნეობაში, მშენებლობაში, ნავთობისა და გაზის სექტორშიც უნდა ჩადებულიყო. სააკაშვილი რუსებს დაჰპირდა, რომ ისეთ საკანონმდებლო ბაზას შექმნიდა, რომელიც საგადასახადო კუთხით, რუსულ ინვესტიციებს პრობლემებს არ შეუქმნიდა და თავისუფალი ოპერირების უფლება ექნებოდა. სხვათა შორის, გენერალოვი სააკაშვილის პრეზიდენტად ინაუგურაციასაც დაესწრო...
ამ ვიზიტის დროსვე, სააკაშვილი მოსკოვის წმინდა გიორგის ეკლესიაში, სადაც წარმოშობით ქართველი მამა მაქსიმე მოღვაწეობს, აფხაზეთიდან დევნილებს შეხვდა. სწორედ ამ შეხვედრის შემდეგ, დევნილებმა ყოფილ პრეზიდენტს „მუტანტი“ შეარქვეს. თავის დროზე, ეს ტერმინი სალომე ზურაბიშვილმაც გამოიყენა.
- დევნილებმა სააკაშვილს „მუტანტი“ რატომ შეარქვეს?
- ამაზე ინფორმაცია არ მაქვს. როგორც ჩანს, მიშამ რაღაც ისეთი ჩაიდინა... ამ შეხვედრაზე, სააკაშვილი ლტოლვილებს აფხაზეთში დაბრუნებას დაჰპირდა, თუმცა როგორც დააბრუნა, ვნახეთ. ყველაფერ ამის შემდეგ, სააკაშვილი კრემლში მივიდა, პუტინს შეხვდა და „ვარდების რევოლუციაში“ დახმარებისთვის დიდი მადლობა გადაუხადა. ასევე, მადლობა გადაუხადა რუსეთის საგარეო საქმეთა მინისტრს, რომ პროცესებში ჩაერია და სისხლი არ დაიღვარა.
მაქვს ინფორმაცია, რომ 2004 წლის 5 იანვრის საპრეზიდენტო არჩევნებამდე ორი-სამი დღით ადრე, თბილისში, „ეფ ეს ბე“-ს მაღალჩინოსანი, რუსეთის უშიშროების საბჭოს მდივნის, პატრუშევის ერთ-ერთი მოადგილე იმყოფებოდა და სააკაშვილთან ორ-სამ საათიანი შეხვედრა გამართა.
- სად?
- ჩემი ინფორმაციით, ცეკა-ს ყოფილ შენობაში... რუსეთში ვიზიტისას, მიხეილ სააკაშვილი მთავრობის ხელმძღვანელს, კასიანოვსაც შეხვდა.
- ეს ინფორმაციები ვინ მოგაწოდათ?
- საელჩოს ერთ-ერთმა ყოფილმა თანამშრომელმა.
- ჩვენთვის რომ ვთქვათ, ზემოხსენებულ ცნობებში საგანგაშო რა არის?
- ყველაფერ ამით დასტურდება, რომ ის, რასაც ეროსი კიწმარიშვილი თავის მემუარებში წერს, აბსოლუტური სიმართლეა ანუ „ვარდების რევოლუცია“, როგორც გვეგონა, ამერიკული კი არა, წმინდა რუსული სახელმწიფო გადატრიალება იყო, რომლითაც პუტინმა საქართველოს ხელისუფლებაში ის ძალა მოიყვანა, რომელიც ისეთ ნაბიჯებს დგამდა, რაც წყალს რუსეთის წისქვილზე ასხამდა. ყველაფერ ამას კი, ჩვენი სტრატეგიული ობიექტების რუსეთისთვის გადაცემა და, რაც მთავარია, აგვისტოს ომი მოჰყვა.
- თუკი „ვარდების რევოლუცია“ რუსული პროექტი იყო, სააკაშვილი რუს ჯაშუშებს რატომღა ებრძოდა ან ვლადიმერ ვლადიმერის ძეს „ლილიპუტინს“ რატომ ეძახდა?
- ეს სპეციალურად კეთდებოდა, რომ ყველაფერი სამხედრო კონფრონტაციამდე მისულიყო, რაც რუსეთს აწყობდა. 2008 წლის აგვისტოს ომმა, პრაქტიკულად, გეოპოლიტიკა, სახელმწიფოებრივი წესრიგი შეცვალა და მსოფლიოს ახალი გადანაწილება დაიწყო ანუ რუსეთმა თავისი აგრესიული პოლიტიკა გამოაჩინა და საბჭოთა კავშირის მემკვიდრეობის აღდგენას შეეცადა. სხვათა შორის, მოსკოვი სააკაშვილს მხარს 2007 წლის 7 ნოემბრის მერე, ვადამდელ საპრეზიდენტო არჩევნებშიც უჭერდა.
- ეს მხარდაჭერა რაში გამოიხატებოდა?
- ამ პერიოდში, ნაცმოძრაობის წევრები ძალიან ხშირად ვაშინგტონში კი არა, მოსკოვში დადიოდნენ.
- მაინც, რომელი წევრები?
- მაგალითად, მიხეილ მაჭავარიანი. ისიც გავიხსენოთ, „ვარდების რევოლუციის“ წინ, რუსეთში ვინ დადიოდა. ამოიღონ 2003 წლის პირველი ოქტომბრიდან 1 დეკემბრამდე ინფორმაცია, თუ ვინ დაფრინავდა მოსკოვში.
- ვინ დაფრინავდა?
- როგორც ვიცი, გიგი უგულავა და გივი თარგამაძე. ასევე, მაქვს ინფორმაცია, რომ ამ პერიოდში, მოსკოვს ხშირად რამდენიმე ძალოვანი მაღალჩინოსანიც სტუმრობდა. მათი ვინაობა ვიცი, მაგრამ ჯერ არ დავასახელებ, თუმცა იმას კი ვიტყვი, რომ დღესაც ძალოვან სტრუქტურებში მუშაობენ.
- „ოცნების“ ხელისუფლებაში მოსვლის შემდეგ გაირკვა, რომ ბაჩო ახალაიას სიმამრის სახლში, თურმე, რუსი დიპლომატი ცხოვრობდა. ეს ყველაფერ ზემოთქმულთან კავშირშია?
- რა თქმა უნდა. როცა შენს ოპონენტებს რუსეთის აგენტებს ეძახი და ამ დროს, შენი თავდაცვის მინისტრის სიმამრის კერძო საკუთრებაში ოფიციალური რუსეთის წარმომადგენელი ცხოვრობს, ეს რას ნიშნავს? აღსანიშნავია, რომ საქართველო-რუსეთს შორის დიპლომატიური ურთიერთობა არ არსებობს და ეს ადამიანი ოფიციალური კრემლის ერთადერთი წარმომადგენელია, რომელსაც რუსეთის სადაზვერვო უწყებასთან პირდაპირი თუ ირიბი შეხება ექნება.
მოკლედ, ნაცმოძრაობას ყველაზე მეტად იმის ეშინია, რომ „ვარდების რევოლუციაში“ რუსული კვალი არ გამოჩნდეს, მაგრამ თუ ამ თემის გამოძიება დაიწო, რუსული კვალი აუცილებლად გამოჩნდება და ნაცმოძრაობაც მაშინვე დამთავრდება.
სხვათა შორის, 2004 წელს, მოსკოვში ვიზიტისას, მიხეილ სააკაშვილს საგარეო საქმეთა მასინდელი მინისტრი, გელა ბეჟუაშვილი ახლდა. მის არაოფიციალურ შეხვედრებს კი, თემურ ალასანიასთან ერთად, ბეჟუაშვილი და რუსეთში საქართველოს მაშინდელი ელჩი, კოტე კემულარიაც ესწრებოდნენ“.
ასეა თუ ისე, „ვარდების რევოლუციიდან“ 18 წელი გავიდა. 18 წელი ისტორიისთვის არაფერია. ამიტომ, ის, რაც 2003 წლის 23 ნოემბერს მოხდა, კარგი იყო თუ ცუდი, ჟამთასვლა დღევანდელზე მეტად გამოაჩენს და შეაფასებს.