Below are the categories
როცა ადამიანი ასაკში შედის, იმაზე იწყებს ფიქრს, თუ ვის ტოვებს, ვინ იქნება მის შემდეგ, რას იტყვიან მასზე შვილები, შვილიშვილები... როცა საქმე დიდ ფულს ეხება, მაშინ საფიქრალიც ბევრია, თორემ როცა არაფერია დასატოვებელი, თითქოს, ყველაფერი უფრო მარტივია. იმ ადამიანებს, რომლებსაც დიდი ფინანსური შესაძლებლობები აქვთ, განსაკუთრებით ასაკში, ჰგონიათ, რომ ბევრი მხოლოდ იმიტომ ეპყრობა კარგად, რომ მისი ფული სურთ. ამიტომ, ასაკში ეჭვიც მატულობს და იმის შეგრძნებაც, რომ ფულის გამო ექცევიან ისე, როგორც ექცევიან.
გამოცდილ გამომძიებელთან დიდი ხნის მეგობარი მივიდა და უთხრა, სერიოზული ეჭვი გაუჩნდა, რომ ოჯახის წევრები მის მოშორებას აპირებდნენ. ერთი შეხედვით, ის არ იყო დიდი, სულ რაღაც 65 წლის გახლდათ, მაგრამ რატომღაც ეგონა, რომ ყველა მის სიკვდილს ელოდა.
„ჩემი შვილი ლოთობდა და მკურნალობას ორი წელი მოვანდომე. ამის მიუხედავად, ჩემს საქმეში ვერა და ვერ ჩავრთე, ყველაფერს აგდებულად უყურებს, არ უნდა საქმე ისწავლოს, ასე მგონია, უკვდავი ვგონივარ, მაგრამ მე ხომ ვხვდები, რომ ეს არასერიოზულია. ცოლი კი იცი, გარდაცვლილი მყავს და ახალგაზრდა ქალს ვხვდები, რომელიც ჩემთან სახლში გადმოვიდა საცხოვრებლად და ვფიქრობ, რომ ხელი უნდა მოვაწერო. მას ჩემი ქალიშვილი ვერ იტანს და... მასაც ოჯახი არ აქვს, უკვე ოცდაათს გადასცდა და შესაფერისი ვერავინ იპოვა. ერთადერთი, ვინც ცდილობს, რომ ყველაფერი ისწავლოს და საქმე გადაიბააროს, ჩემი მოადგილეა, რომელიც არ მომწონს, რაღაცნაირად არ ვენდობი მაგ კაცს, მაგრამ პროფესიონალია და საქმეს აშკარად მიმსუბუქებს. მოკლედ, არ ვიცი, რა გავაკეთო, ხანდახან ვფიქრობ, ყულფში ხომ არ გავუყარო თავი და ყველაფერი დავასრულო, რაც მოხდება, მოხდეს“, - მშვიდად საუბრობდა კაცი და არც გამომძიებელი აღელვებულა. კარგად იცნობდა მეგობარსაც და ადამიანების ფსიქოლოგიასაც, ამიტომ ღიმილით შეხედა, მერე მხარზე ხელი დაარტყა და მხოლოდ ორი სიტყვა უთხრა - „სიბერე შემოგპარვია!“
ამ ამბიდან ერთი კვირა იყო გასული, როცა გამომძიებელს მისი მეგობრის შვილი დაუკავშირდა და მათ სააგარაკე სახლში მისვლა სთხოვა. ქალს აშკარად ეტყობოდა, რომ ძალიან ღელავდა და ამიტომ, ძალოვანმაც არ დააყოვნა, მეგობრის აგარაკისკენ გასწია. იქ მისულს, მთელი ოჯახი შეკრებილი დახვდა, მოადგილეც კი იქ იყო და ნერვიულად სცემდა ბოლთას.
„გუშინ, საღამოს, მამამ ყველა ერთად შეგვკრიბა, თქვა, სიურპრიზი მაქვსო. მერე, როცა შევიკრიბეთ, ოთახიდან გავიდა, ველოდეთ, 5 წუთი, 10, 15... არ მოვიდა. მერე ეზოში გავედით, ვერ ვნახეთ, მერე ძებნა დავუწყეთ, ლამის მთელი დასახლება შემოვიარეთ და ვერსად ვერ ვნახრთ. გვეგონა, ასე გვეხუმრა. დილისკეენაც რომ არ გამოჩნდა, თქვენ დაგირეკეთ“, - ეს ყველაფერი დაკარგულის ახალგაზრდა მეგობარმა ქალმა გამოთქვა, რომელზეც წესით, ორიოდე თვეში უნდა ექორწინა.
გამომძიებელს ეს ყველაფერი არ მოეწონა და ოპერ-ჯგუფი გამოიძახა, შინაურულად დავძებნოთო. ჯგუფი დასახლებას მოედო და მალე ერთ-ერთმა თქვა, რომ მდინარის ნაპირზე მამაკაცის ტანსაცმელი იპოვეს, პატრონი კი არსად ჩანდა. ოჯახის წევრებმა დაკარგულის ტანისამოსი ამოიცნეს.
„მდინარე ისეთი ცივია, ახლა მხოლოდ გიჟი თუ შევა წყალში. არადა, ის არავინ აიძულა, ტანსაცმელი გაიხადა, ლამაზად დააწყო და... არა... არ მჯერა, არ იზამდა“, - თავის თავს ესაუბრებოდა გამომძიებელი და ვერ იჯერებდა, რომ მეგობარმა თავის მოკვლა გადაწყვიტა და ეს ამ ფორმით გააკეთა. უცებ, დაკარგულის ბიჭმა, რომელსაც ხელში კონიაკით სავსე ბოთლი ეჭირა და წრუპავდა, მოღუშულმა ჩაილაპარაკა - „მამამ ცურვაც კი არ იცოდა“... ეს სიტყვები გამომძიებელს გულზე ლახვარივით დაესო, მაგრამ რა უნდა ექნა? საქმე ოფიციალურად აღძრა და მყვინთავები გამოიძახა, დაკარგულის ცხედარი მდინარის ფსკერზე რომ ეძებნათ.
„უფროსო, აქ ჩქარი დინებაა, თუ მართლა დაიხრჩო, ქვემოთ წაიღებდა და სადაც მდორეა წყალი, იქ უნდა ვეძებოთ“, - უთხრა გამომძიებელს ერთ-ერთმა მყვინთავმა და ისიც თავის დაქნევით დაეთანხმა. მყვინთავებმა მუშაობა დაბინდებულზე შეწყვიტეს, თუმცა კი, ვერაფერი ნახეს და ძებნა მეორე დღისთვის გადადეს. გამომძიებელს კი, ამ დროს პათანატომი ეუბნებოდა, რომ ცივი წყლის გამო, მდონარე ცხედარს, საუკეთესო შემთხვევაში, მეხუთე დღეს ამოაგდებდა, მანამდე კი, დიდი იყო შანსი, რომ მოესილა და საერთოდ ვერ ენახათ. სახლში იყო კიდევ ერთი ქალბატონი, შინამოსამსახურე, რომელიც ოცი წლის მანძილზე, თურმე, დაკარგულს ერთგულად ემსახურებოდა და გამომძიებელს მოეჩვენა, რომ ყველაზე მეტად, სწორედ ის წუხდა. ამიტომ, მასთან გასაუბრება გადაწყვიტა.
„საოცარი ადამიანია. ჰო, არის, არ მინდა დავიჯერო, რომ გარდაიცვალა. ამას არ იზამდა, ვერ იზამდა. მასავით კეთილი გულის კაცი არასოდეს შემხვედრია. ესენი კი... ყველას ხელი ჰქონდა გაშვერილი, მხოლოდ ფული სურდათ. იმას რომ რამე დაემართოს... არა, არ უნდა დაემართოს. მე აქ არ გავჩერდები, არავითარ შემთხვევაში, მის გარეშე, აქ არაფერი მესაქმება“, - ტირილით ამბობდა შინამოსამსახურე, მაგრამ როგორც გამოჩნდა, მან გაცილებით მეტი იცოდა.
„არ ვიცი, რამდენად მნიშვნელოვანია ეს, მაგრამ ჩემი დაკარგული უფროსის გოგო, მის მოადგილეს ხვდება და მისგან შვილსაც ელოდება. ის არაკაცი ეუბნება, ცოლს გავეყრებიო, მაგრამ არ გაეყრება. ჰო, მისი ახალგაზრდა ცოლი, დიეტოლოგთან ღალატობს, ეგეც ვიცი, სატელეფონო საუბარს მოვკარი ყური. ის ლოთი შვილი კარგი გულის არის, მაგრამ ცოტა ქარაფშუტაა. აი, მაგან რომ დალევა შეწყვიტოს, მამის ღირსეული მემკვიდრე იქნება“, - თქვა ქალმა.
გამომძიებელი ცოტა დაიბნა. ხომ შეიძლებოდა, კაცი მის მოადგილეს მოეშორებინა, მერე ცოლად მისივე ქალიშვილი მოეყვანა, მით უმეტეს, თუ შვილსაც ელოდებოდა, ლოთ ცოლის ძმას ადვილად მოიშორებდა და ყველაფერი თავად დარჩებოდა. თუმცა, როგორ შეიძლებოდა, დაკარგული დაეყოლიებინა ტანსაცმლის გახდაზე, წყალში შესვლაზე... თანაც, ექსპერტიზა ამბობდა, რომ ტანისამოსს არანაირი დაზიანება არ ჰქონდა ანუ ის ცოცხალმა ადამიანმა თავისი ნებით გაიხადა, რაც იმას ნიშნავდა, რომ ძალადობას ადგილი არ ჰქონდა. სამწუხაროდ, მყვინთავებიც ვერაფერს აკეთებდნენ, ისინი კი ცდილობდნენ, გვამი ენახათ, მაგრამ წყალი მღვრიე იყო, ხილვადობა თითქმის ნულის ტოლი და ამიტომ, უბრალოდ, ხელის შეხებით ეძებდნენ სხეულს, მაგრამ...
ამასობაში, გამომძიებელი კიდევ ერთმა მეგობარმა ნახა და საინტერესო რამ უთხრა: „ახლა არ დამიწყო, ოჯახი გყავს, შვილებიო... მოკლედ, მეგობარ ქალთან ერთად, ქალაქგარეთ გავედი, ერთი სასტუმროა შეტეხილ ადგილას, რა თქმა უნდა, სწრაფად შევედი ნომერში და იქიდანაც სწრაფად გამოვედი, რომ არავის დავენახე. მანამდე, გარემო ფანჯრიდან მოვათვლიერე. აი, მომკალი და ის ჩვენი დაკარგული მეგობარი იმავე სასტუმროშია, რა. დამიჯერე, არ შემეშლებოდა. იმიტომ არ გამოვჩნდი, რომ ქალი, რომელიც მახლდა, ადრე მაგას მოსწონდა, მაგრამ არაფერი გამოუვიდა და არ მინდოდა, ერთად ვენახეთ“...
გამომძიებელმა მეგობარს მისამართი გამოართვა, თანამშრომელს - მანქანა, რათა თუ მისი მონაყოლი მართალი იყო, „დაკარგული“ არ დაეფრთხო და მითითებულ მისამართზე გავიდა. სასტუმროს ეზოში, დაახლოებით, ერთი საათი „დააბირჟავა“, შემდეგ, მისაღებში შევიდა და წითელპომადიან „დეიდას“ ჯერ საბუთი ანახა, მერე მკაცრად ჰკითხა, ესა და ეს კაცი აქ თუ არისო? ქალმა თავი გადააქნია, პასპორტს თითქმის არავინ გვაძლევს, აღმიწერეთ და გეტყვითო. გამომძიებელმაც მეგობარი დაახასიათა და ქალმა ოთახის ნომერი უთხრა. ძალოვანი კიბეებს უხმოდ აუყვა, კარი შეაღო და ლოგინზე წამოწოლილი მეგობარი დაინახა, რომელიც მშვიდად ეწეოდა სიგარეტს. გამომძიებლის დანახვაზე ხმამააღლა გაეცინა, ხომ ვიცოდი, რომ მიმიხვდებოდი და მიპოვიდიო.
„ახლა, არ გინდა საყვდურები. რომ მეთქვა, რაც ჩავიფიქრე, არც დამძებნიდი და ისინიც მიხვდებოდნენ, რომ „ვპაკეტობდი“. სიმართლე მსურდა გამეგო და როგორც ვხვდები, ბევრი გაქვს მოსაყოლი“, - უთხრა „დაკარგულმა“ მეგობარს.
გამომძიებელმა ჯერ კარგი საყვედურებით აავსო ძმაკაცი, მერე კი, ყველაფერი წვრილად მოუყვა და ისიც დააყოლა, შენმა მოსამსახურემ ყველაფერი იცოდა, მაგრამ თქმას ვერ გიბედავდაო. „დაკარგული“ მამის, მეუღლისა და შეფის გამოჩენით „გახარებული“ საზოგადოება მოუთმენლად ელოდა მის სიტყვას.
„პირველი - ჩემი ბიჭი დირექტორის ადგილს იკავებს და პარალალურად, ამპულას იდგამს იმისთვის, რომ სმას საბოლოოდ შეეშვას. მჯერა, დაკისრებულ მოვალეობას თავს გაართმევს. მოადგილე გათავისუფლებულია, ჩემი გოგო თუ აბორტს გაიკეთებს, ჩათვალოს, მამა აღარ ჰყავს და თუ ამ იდიოტს გაჰყვება ცოლად, მამა მაინც აღარ ჰყავს. ჩემი ახალგაზრდა საცოლე სახლიდან მიდის და მე ცოლს ვირთავ, ქალს, რომელსაც ზუსტად ვიცი, რომ ვუყვარვარ“, - განაცხადა „დაკარგულმა“ და ხელი.. შინამოსამსახურეს მოხვია.
შემდეგ ყველაფერი მარტივად განვითარდა - ბიჭმა ამპულის ჩადგმაზე უარი განაცხადა, ისედაც არ დავლევო, პირობა შეასრულა და საქმიანობას მართლა კარგად გაუძღვა. გოგომ შვილი გააჩინა და მარტო ზრდის, კაცი კი, შინამოსამსახურესთან ერთად, ბედნიერად ცხოვრობს.'
ბათო ჯაფარიძე
ყველამ კარგად იცის, რამხელა მნიშვნელობა აქვს სახლში ნივთების განლაგებას. უფრო სწორედ, ის იცის ყველამ, სად, რა ნივთი დევს სახლში.ალბათ, ყველა გაბრაზებულა, როცა ნივთი თავის ადგილზე ვერ აღმოუჩენია, გადაუადგილებიათ, უძებნია... ჰოდა, ხომ წარმოგიდგენიათ, რა მოხდება, როცა შინ მარტო ხართ და აღმოაჩენთ, რომ ნივთები თავისით გადაადგილდება, ან საერთოდაც, ისინი უბრალოდ ქრება.
„არ ვიცი, რა ვიფიქრო. სახლში მარტო ვცხოვრობ და მგონია, რომ ვგიჟდები. ნივთები გადაადგილებული მხვდება და ვფიქრობ, რომ რაღაცები ქრება კიდეც. ვიღაც რომ მოდიოდეს სახლში, კარებს ხომ უნდა ეტყობოდეს? რაც მთავარია, ამის გამო, საკეტი ორჯერ შევცვალე, ერთხელ ხელოსანი მოვიყვანე, მაგრამ იგივე რომ გაგრძელდა, შემდეგ მამიდაშვილს ვთხოვე და საკეტი იმან შემიცვალა. ამას ბოლო მაინც არ უჩანს. შვილი გათხოვილია, ქმართან ერთად ცხოვრობს და გასაღები მასაც კი არ მივეცი, რომ ეჭვი არ შემპარვოდა, მაგრამ... ჩემს სახლში ვიღაც მოდის მაშინ, როცამე არ ვარ, ნივთებს ადგილებს უცვლის და რაღაცებს მპარავს“,-განყოფილებაში მისული ქალი თითქოს დაუჯერებელ ამბავს ჰყვებოდა.
სამართალდამცავები, პირველ რიგში, შვილის დასაკითხად გაემართნენ, ქალთან სახლში კი, ექსპერტი გაუშვეს, რომელსაც საკეტი უნდა შეემოწმებინა. ორივე ღონისძიებამ საინტერესო შედეგი გამოიღო. ეექსპერტმა დაადასტურა, რომ საკეტი უმაღლესი დონის თუ ხარისხის „ატმიჩკებით“ იყო გახსნილი, ხოლო შვილმა...
„მეშინია... ძალიან მეშინია. ბებიას ანუ დედაჩემის დედას, გაფანტული სკლეროზი ჰქონდა, მერე ეს ყველაფერი უმძიმეს ფორმებში გადაუვიდა და ბოლოს ისე იყო, ოთახიდან რომ გავიდოდით და უკან შემოვიდოდით, ბებო გვეკითხებოდა,ვინ გნებავთო? ასე მგონია, რომ დედაჩემიც იმავე გზაზე დგას დავფიქრობ საკუთარ თავზეც, ეს თუ მემკვიდრეობითია, მეც იგივე დამემართება. იცით, რატომ არ მჯერა, რომ ვიღაც შედის, რაღაცებს ჰპარავს და ნივთებს აქეთ-იქეთ ამოძრავებს? თქვენ დედაჩემის ბინა არ გინახავთ. იქ არც არაფერია გადასაადგილებელი და რაც მთავარია, არაფერია მოსაპარი. ყველაფერი ერთად რომ შეკრიბო, ათასი დოლარიც კი არ გამოვა. მას არ აქვს ვერცხლიც კი, ოქროზე არაფერს ვამბობ, უბრალო ბიჟუტერია, იაფფასიანი პომადა, მეორადი და რაც მთავარია, ძველი ტანსაცმელი... ვის რაში სჭირდება? არაფერში და ამიტომ მგონია, რომ დედას ის ვერაგი დაავადება ეწყება“,-გოგო აშკარად ნერვიულობდა და ამისმიუხედავად, სამართალდამცავებს არ უთქვამთ, რომ ექსპერტმა შეღწევა დაადასტურა.
საინტერესო ის იყო, რომ გოგონას მონაყოლი რეალობასთან ძალიან ახლოს გახლდათ. დაკარგული ნივთების ჩამონათვალი სასაცილო იყო - ხელოვნური მარგალიტის ორი მარცვალი, საყურე, რომელიც ალბათ არაფერი ღირდა, ახალგაზრდობის დროს ნაყიდი კაბა, რომელიც ქალს უკვე აღარ ეტეოდა, მაგრამ ძალიან უყვარდა, სუნამოს ცარიელი ბოთლი (ისიც ადრინდელი, სტუდენტობიდან შემორჩენილი). ათასი დოლარი კი არა, ასი ლარი თუ მოგროვდებოდა დაკაგრული ნივთების საფასურად, დიდი საქმე იქნებოდა. რაც შეეხება ნივთების გადაადგილებას, ქალი ამბობდა, რომ მისაღები ოთახის მაგიდაზე გრაფინი ჩნდებოდა, რომელსაც სამზარეულოში ინახავდა, რამდენჯერმე გრაფინში ყვავილებიც დახვდა, ოღონდ ერთხელ დამჭკნარი ყვავილები, ქრიზანთემები და ამტკიცებდა, მე არ მომიტანია, მე არ შემინახავსო, მაგრამ...
„ქრიზანთემები ჩემი საყვარელი ყვავილებია. აი, დამჭკნარი რატომ უნდა მოეტანა ვინმეს, არ ვიცი, მაგრამ ფაქტია, მომიტანა და დატოვა. ისე, ახალგაზრდობაში შეყვარებული მყავდა, ის მჩუქნიდახოლმე ქრიზანთემებს, ჰო, ის საყურეც მან მაჩუქა და უი... ის სუნამოს ბოთლიც, რომელიც მომპარეს“,-განაცხადა ქალმა.
ეს უკვე რაღაც მინიშნება იყო. გამომძიებელმა ვითომ ისე, სასხვათაშორისოდ ჰკითხა ახალგაზრდობის სიყვარულის სახელი და თანამშრომლებს დავალება მისცა, გამიგეთ, ეგ კაცი ვინ არის და სად ცხოვრობსო. პასუხი ცოტაარ იყოს, უცნაური იყო - ახალგაზრდა კაცი ციხეში, ჩხუბის გამო მოხვდა, იქიდან ერთ წელიწადში გამოვიდა, შემდეგ რუსეთში წავიდა და გაქრა. ჰო, გაქრა, არც მისი ოჯახის წევრებმა, არც სხვავინმემ, მისი ადგილსამყოფელი არ იცოდა და მეტიც, ოჯახს გამოტირებულიც ჰყავდა. გამომძიებელი ძალიან დაინტერესდა, რადგან გუმანით გრძნობდა, რომ ეს ყველაფერი, სწორედ იმ ახალგაზრდობის სიყვარულისკენ მიდიოდა. ამიტომ, ფრთხილად აიღეს ანაბეჭდები, ეგებ, იმათ დამთხვეოდა, რომლებიც წლების წინ ჰქონდა აღებული ძალოვანუწყებას. თუმცა, ანაბეჭდები მეზობლების, ან შვილის და სიძის იყო, რაც იმას ნიშნავდა, რომ ის, ვინც სახლში შედიოდა, პროფესიონალივით მოქმედებდა. კოლეგების სკეპტიციზმის მიუხედავად, გამომძიებელმა ძებნა სწორედ იმ ბიჭზე გამოაცხადა, რომელიც წლების წინ, ამ ქალის შეყვარებული იყო. პარალელურად, მან საარქივო საქმეები ამოსწია და მოითხოვა მიეტანათ იმ პატიმრების სია, რომლებიც სასჯელს იმ ბიჭთან ერთად იხდიდნენ.
„ძალიან ცოტაა იმ ადამიანთაოდენობა, ვისაც ციხე ნამდვილად გამოასწორებს ხოლმე. ამიტომ, მგონია, რომ ის ბიჭი კი არ გამოსწორდა, არამედ, პირიქით - პროფესიონალი კრიმინალი გახდა. ასე არაერთხელ მომხდარა და მომავალშიც მოხდება, ამიტომ მაინტერესებს, ვინ იხდიდა მასთან ერთად სასჯელს და ხომ არ იყო მათ შორის რუსეთის მოქალაქე, რომელსაც გათავისუფლების შემდეგ გაჰყვა“,-ამბობდა გამომძიებელი, თუმცა მეოთხედი საუკუნის წინანდელი არქივის მოძიება მარტივი არ იყო და ამ ამბავს ერთი კვირა დასჭირდა. ამ დროის განმავლობაში, ქალს აღარ უთქვამს, რამე დამეკარგაო და რაც მთავარია, მის სახლთან მუდმივად იდგა ავტომობილი, სადაც ორი ოპერ-მუშაკი იჯდა და ბინას უთვალთვალებდა.
როცა გამომძიებელმა იმ ადამიანების საქმეების შესწავლა დაიწყო, რომლებიც ეჭვმიტანილთან იხდიდნენ სასჯელს, მისი ყურადღება ერთმა რუსულმა გვარმა მიიპყრო. სწორედ ამ გვარსჩაეძია, საქმე ცალკე გამოითხოვა და გაარკვია, რომ ეს კაცი საბჭოთა კავშირის ერთ-ერთი ყველაზე ცნობილი „მედვეჟატნიკი“ იყო. სავარაუდოდ, სწორედ მას გაჰყვა ახალგაზრდაკაცი გათავისუფლების შემდეგ, „ხელობა“ ისწავლა და ახლა, ალბათ, დაბრუნდა, მაგრამ როგორ მოხდა ისე, რომ არცერთხელ არ ჩავარდა, არცერთხელ არსად არ გამოჩნდა, ეს იყო ყველაზე საინტერესო. გამომძიებელმა საინტერესო გადაწყვეტილებამიიღო - მან ოპერატიული მანქანა მოხსნა და ორი ძალოვანი, ამჯერად, ქალის ბინაში დატოვა. თანაც, ოპერებს ოთხი დღის საკვები ჰქონდათ მიტანილი, ქალი კი მკაცრად იყო გაფრთხილებული, რომ საკვები მხოლოდ თავისთვის უნდა ეყიდა და ჩვეულებრივი რეჟიმით ეცხოვრა. პირველ დღეს არაფერი მოხდა და მეორე დღეს, როცა ის სახლიდან გავიდა, ოპერები გაისუსნენ - კარს გარედან ვიღაც აწვალებდა. ცოტახანში, ოთახში მამაკაცი უხმაუროდ შევიდა, ხელში ყვავილები ეჭირა და ის იყო, სამზარეულოში შევიდა (სავარაუდოდ, გრაფინის ასაღებად), რომ კეფაში იარაღის ცივი ლულა იგრძნო.
„არ მესროლოთ, უიარაღო ვარ“,-ჩუმად, მაგრამ მტკიცედ თქვა მან. რა თქმაუნდა, ძალოვნებს ბორკილების დადება არ გასჭირვებიათ. დაზარალებულმა ქალმა დაკავებულში ბავშვობის სიყვარული ამოიცნო. მამაკაცს ჯიბეში პაასპორტი ედო, რუსული სახელითა და გვარით და უკვე ორ დღეში, ძალოვნებმა იცოდნენ, რომ მათ წინაშე, საბჭოთაკავშირში ერთ-ერთი ცნობილი ბინების ქურდი იყო, თუმცა ისე ჩანდა, რომ მისი ნამდვილი სახელიდა გვარი არავინ იცოდა.
„როცა არაფრის გამო დამაკავეს, ციხეში ეროვნებით რუსი, ბინების ქურდი გავიცანი. გათავისუფლების შემდეგ, სამსახურში არავინ გამიკარა, მაგრამ ამ კაცმა მითხრა, რუსეთში წამოდი, დიდ ფულს გაშოვნინებო. წავედი და ორი წელი მხოლოდ საკეტების დაშლა-აწყობაში გავატარე, ყველაფერი ვისწავლე და ამ ხნის განმაავლობაში, მხოლოდ ერთხელ ჩავვარდი. სამწუხაროდ, ჩემი მასწავლებელი მოკვდა და საქართველოში დავბრუნდი. ცოლი არასდროს მყოლია, დავბრუნდი და ის ქალი მოვძებნე, რომელიც მთელი ცხოვრება მიყვარდა. ასე ვერ გამოვეცხადებოდი, ამიტომ ვცდილობდი, იმ ნივთების გადაადგილებით და დაკარგვით მიმენიშნებინა, რომელიც ჩემს თავს ახსენებდა.ვხვდებოდი, რომ ვუყვარდი, რადგან სხვა შემთხვევაში, იმ ნივთებს არ შეინახავდა. ვიცი, ახლა კრიმინალი ჩავიდინე, სხვის ბინაში შევედი, მაგრამ ხომ ხვდებით, რომ ბოროტი განზრახვა არ მქონია. რაც შეეხება კრიმინალს, საქართველოში არაფერი ჩამიდენია და არც ძებნაში ვარ“,-განაცხადა დაკავებულმა.
საყვარელი მამაკაცის გამოჩენით, ქალი ძალიან ბედნიერი იყო და ლამის გაგიჟდა, როცა გაიგო, რომ შეიძლებოდა, დაეკავებინათ. ამიტომ, ყველაფერი გააკეთა, რომ კაცი ციხეში არ წასულიყო, მაგრამ სამართალდამცავებმა თავი მაინც დაიზღვიეს და მას ორწლიანი პირობითი მსჯავრი მისცეს.
ბათო ჯაფარიძე
შინაგან საქმეთა სამინისტროს თბილისის პოლიციის დეპარტამენტის თანამშრომლებმა, ჩატარებული ოპერატიული ღონისძიებებისა და საგამოძიებო მოქმედებების შედეგად, ჯგუფურად ჩადენილი ნივთის დაზიანების ბრალდებით, 1998 წელს დაბადებული გ.ხ. მოსამართლის განჩინების საფუძველზე დააკავეს.
დანაშაული 6 წლამდე ვადით თავისუფლების აღკვეთას ითვალისწინებს.
გამოძიებით დადგინდა, რომ ბრალდებულმა მიმდინარე წლის 4 დეკემბერს, რუსთაველის გამზირზე, აქციის მიმდინარეობისას, თანმხლებ პირებთან ერთად, საზოგადოებრივი უსაფრთხოების მართვის ცენტრ 112-ის ბალანსზე რიცხული 7 ვიდეოსამეთვალყურეო კამერა დააზიანა. პოლიციამ გ.ხ. ჩატარებული საგამოძიებო მოქმედებების შედეგად თბილისში დააკავა.
შინაგან საქმეთა სამინისტრო დანაშაულში მონაწილე სხვა პირების დადგენა-დაკავების მიზნით საგამოძიებო მოქმედებებს აგრძელებს.
გამოძიება სისხლის სამართლის კოდექსის 187-ე მუხლის მე-2 ნაწილის „გ“ ქვეპუნქტით მიმდინარეობს, რაც ჯგუფურად ნივთის დაზიანებას გულისხმობს.
