ყველაფერთან ერთად, საქართველოს ის პერიოდიც გამოვლილი აქვს, როცა ძირთადად თავადაზნაურობა გლეხების ბავშვებს იტაცებდა და სტამბოლის ბაზარზე ჰყიდდა. სწორედ ამიტომ, ათეულობით ათასი ქართველი აზიისა თუ აფრიკის ქვეყნებში მოხვდა, ამ ქვეყნების გამო ხმალს იქნევდა, თოფს ისროდა და ამიტომაცაა, რომ ჩვენი გენი მსოფლიოშია გაფანტული.

რაოდენ პარადოქსულიც უნდა იყოს, ადამიანების გატაცება მეოცე საუკუნის მიწურულსაც აქტუალური გახდა. ოღონდ, ამჯერად, გატაცებულებს საზღვარგარეთ არავინ ჰყიდდა, მათ ოჯახებს უკავშირდებოდნენ და გამოსასყიდს ითხოვდნენ. სამწუხაროდ, არაერთი შემთხვევა იყო, როცა გამოსასყიდის გადახდის მიუხედავად, გატაცებულს კლავდნენ და კლავდნენ იმიტომ, რომ დიდი ალბათობით, ის რომელიმე გამტაცებელს იცნობდა, ან ისინი, უბრალოდ, თავს იზღვევდნენ და ფულის აღების შემდეგ, გატაცებულს კლავდნენ. დღეს, ადამიანების გატაცება გამოსასყიდის მიღების იმედად, პრაქტიკულად, არ ხდება. კი, არის მუქარები, დაშინებები, რომლებსაც, საბედნიეროდ, სამართალდამცავები უმკლავდებიან (რა თქმა უნდა, ამისათვის მათ უნდა მიმართოთ) და თუ ვინმეს იტაცებენ, ძირითადად, ცოლად მოყვანის მიზნით. ესეც პარდოქსია, რადგან ახლა, 21-ე საუკუნეში, ქალს ცოლად მოყვანის მიზნით რომ მოიტაცებ, ცოტა პრობლემები გაქვს.
ჰოდა, სწორედ იმ 90-იანებში, როცა ადამიანის გატაცება ჩვეულებრივი ამბავი იყო და ყურს უცხოდ არ ხვდებოდა, განყოფილებაში 50 წელს მიტანებული კაცი მივიდა და განაცხადა, ცოლი მომტაცესო. თავიდან, სამართალდამცავებს ეგონათ, რომ საქმე რომელიმე ბიზნესმენთან ჰქონდათ, მაგრამ კაცმა, რა ბიზნესმენი, „საპოჟნიკი“ ვარ, ჩემი ცოლი კი დამლაგებელია და როცა სამსახურიდან წამოსულა, მის ერთ-ერთ თანამშრომელს დაუნახავს, როგორ ჩატენეს მანქანაში და გაურკვეველი მიმართულებით წაიყვანესო. კაცს ცოლის ფოტოც ჰქონდა მიტანილი და ძალოვნებმა მხრები აიჩეჩეს - ფოტოზე ფაშფაშა, არაფრით გამორჩეული ქალი იყო აღბეჭდილი და წესით, მის მიმართ ინტერესი არავის უნდა ჰქონოდა. დაიწყო ძებნა, გამოცხადდა განგაში, გააფრთხილეს საგზაო მილიციის თანამშრომლები, მაგრამ ქალი გაქრა. მეორე დღეს, კაცი გნაყოფილებაში ისევ მივიდა, ამჯერად, ცოლთან ერთად და ქალის თავს გადამხდარ ისტორიას ძალოვნები ღიმილით უსმენდნენ.
„სამსახურიდან როცა გამოვედი, სამმა ჯანიანმა ბიჭმა ხელში პატარა ბავშვივით ამიტაცა, მანქანაში ჩამსვა და თავზე მაშინვე ტომარა ჩამომაცვა. ვერ მივხვდი, რა ხდებოდა, უბრალოდ, მეშინოდა და ცრემლები თავისით მომდიოდა, ოღონდ ყველაფერი ეს, უხმოდ. ასე მატარეს, დაახლოებით, 40 წუთი, მერე მანქანა გაჩერდა, სადღაც ოთახში შემიყვანეს და მითხრეს, კარის დახურვის ხმას რომ გაიგებ, სახვევი მოიხსენიო. მოვიხსენი და ოთახი დავათვალიერე. მაგიდა, სკამი, იატაკზე დაგდებული ლეიბი, რკინის სათლი, საკვები და წყალი. სულ ეს იყო, რაც ოთახში დამხვდა. სავარაუდოდ, სათლს ტუალეტის ფუნქცია უნდა შეესრულებინა. მთელი დღის მშიერმა თავი ვერ შევიკავე, პური, ყველი და ცოტაოდენი ხორცი ვჭამე, მერე წამოვწექი და დაველოდე, რა მოხდებოდა. ასე, ერთ საათში, მიბრძანეს, თვალები ამეხვია, ავიხვიე, მაგრამ ისე, რომ სილუეტები მაინც გამერჩია. ვიღაც ნიღბიანი შემოვიდა, თვალები მაგრად ამიკრა და მერე შემოვიდა ქალი. ქალი რომ იყო, ჯერ სუნამოთი მივხვდი, მერე კი ხმით. მან იკითხა, ეს ვინ არისო და ოთახიდან გავიდა. ამ დილით, ისევ ამიხვიეს თვალები, მითხრეს, ნუ გეშინია, შეგვეშალაო და შუა გზაზე ჩამომსვეს. სახვევი შიშით მარტო 5 წუთის შემდეგ მოვიხსენი, ავტობუსს დაველოდე და სახლში წამოვედი. აქ კიდევ, ჩემს ქმარს მთელი ამბები აუტეხავს. მე პრეტენზია არ მაქვს, არ ვიცი, რა მოხდა, მაგრამ თუ არ ჩავთვლით იმას, რომ უხეშად მომექცნენ, არაფერი დაუშავებიათ“, - განაცხადა ქალმა.
ძალოვნები ერთმანეთს გაოცებული უყურებდნენ. ასეთი რამ მანამდე არ გაეგოთ, მაგრამ უფრო გამოცდილმა თანამშრომელმა თქვა, იმ საწარმოში, სადაც ეს ქალი დამლაგებლად მუშაობს, ახლავე უნდა წავიდეთ და გავარკვიოთ, მას ვინ ჰგავს, ვისში შეეშალათ, რადგან სწორედ იმის მოტაცება იგეგმებაო. დანარჩენები დაეთანხმნენ, მაგრამ მანამდე ქალს ჰკითხეს, ვინმე ხომ არ გგავს ან სახით, ან აგებულებითო და მანაც მხრები აიჩეჩა, ასეთს ვერავის ვიხსენებო. ჰო, გატაცებულის ქმარმა გამომძიებელი გვერდით გაიყვანა და საიდუმლო ხმით უთხრა, ეს ისტორია ცოტა დაუჯერებლად მეჩვენება, ხომ არ მღალატობს ჩემი ცოლი, ამას ხომ არ იგონებს და ეგებ, თვალთვალი დავუწყოთ, რაზეც უარი უთხრეს. სამართალდამცავები საწარმოდანაც იმედგაცრუებულები დაბრუნდნენ, იქ ამგვარი არავინ იყო...
მომხდარიდან ერთ კვირაში, სამართალდამცავებს კიდევ ერთმა კაცმა მიაკითხა, რომელმაც განაცხადა, რომ ცოლი დაეკარგა.
„არ დავმალავ, ბოლო დღეებია, ცოლთან ხშირად ვკამათობ კონკრეტულ საკითხზე და როცა გუშინ შინ არ მოვიდა, ვიფიქრე, დაქალთან დარჩა, გაბრაზებულია-მეთქი. დღეს მის მეგობარს დავურეკე და გადავირიე, მივედი სასტუმროებში, რომლებიც ჩვენთან ახლო-მახლოს არის, მაგრამ არა, ის არსად დამხვდა. მგონია, რომ გაიტაცეს, მაგრამ გამტაცებლები არ შემომხმიანებიან. სავარუდოდ, ჩემგან გამოსასყიდის მიღება სურთ“, - განაცხადა კაცმა და ის... იმ საწარმოს დირექტორი აღმოჩნდა, სადაც წინა გატაცებული ქალბატონი მუშაობდა. მამაკაცს ცოლის სურათი სთხოვეს, მან მხრები აიჩეჩა, სახლში მაქვსო და ძალოვნები თან გაიყოლა. სურათიდან მომზირალი ქალი აგებულებით და სახითაც კი, ძალიან ჰგავდა ერთი კვირის წინ გატაცებულ დამლაგებელს. სამართალდამცავებმა მამაკაცს სთხოვეს, ის დღე გაეხსენებინა, როცა დამლაგებელი გაიტაცეს და მან დაადასტურა, რომ იმ დღეს ცოლი მასთან სამსახურში იმყოფებოდა, ისევ იკამათეს.
„დასამალი აღარაფერია, მე ახალგაზრდა ქალს ვხვდები, რომელმაც შვილი გამიჩინა, ბიჭი... ცოლთან შვილები არ მყავს. ვუთხარი, რომ ბავშვს უნდა მივხედო, რომ მისი მიტოვება არ მინდა ანუ იქაც ვიქნები და აქაც-მეთქი, მაგრამ არ მიჯერებს, მითხრა, სისულელეს ლაპარაკობო. მოკლედ, ამაზე ვკამათობდით და გაქრა“, - განაცხადა მამაკაცმა.
პირველი, რაც სამართალდამცავებმა გააკეთეს, დაკითხვაზე შეცდომით გატაცებული დამლაგებელი დაიბარეს და ჰკითხეს, ხომ ვერ გაიხსენებდა, გატაცების დღეს, მგზავრობის დროს, ხომ არ ესმოდა რამე ხმები, ხომ არ გადაიარეს, მაგალითად, ლიანდაგი, ხომ არ იყო შეფერხებები შუქნიშანზე და ა.შ. ანუ ნებისმიერი დეტალი, რაც ადგილსამყოფელის დადგენაში ძალოვნებს დაეხმარებოდა. ისინი დარწმუნებულები იყვნენ, რომ ახლა გატაცებული ქალიც ზუსტად იმ ოთახში ჰყავდათ გამომწყვდეული, რომელშიც დამლაგებელი იყო.
„ერთადერთი, რაც გარკვევით მესმოდა, ძაღლების გაუთავებელი ყეფა გახლდათ. ვიფიქრე, ალბათ, სადმე ახლოს ნაგავსაყრელია-მეთქი. სხვას ვერაფერს ვიხსსენებ“, -განაცხადა ქალმა.
სამართალდამცავებმა რუკას დახედეს და ნაგავსაყრელი არა, მაგრამ ძაღლების თავშესაფარი კი იპოვეს. ისინი სწორედ იმ თავშესაფრისკენ გაემგზვრნენ, მით უმეტეს, რომ გარშემო არაერთი სახლი იდგა და დამლაგებლის მონაყოლის მიხედვით, სავარაუდოდ, სარდაფში იყო გამოკეტილი. პარალელურად, იმ ქალის ვინაობის გარკვევა დაიწყეს, რომელმაც კაცს შვილი გაუჩინა, თუმცა მალევე დაადგინეს, რომ მას იმ მხარეში სანათესაო-სანაცნობო არ ჰყავდა.
თავშესაფართან არსებულის სახლების უდიდესი ნაწილი დაკეტილი იყო, სავარუდოდ, მფლობელები იშვიათად აკითხავდნენ და მხოლოდ ორი იყო ისეთი, სადაც მოძრაობა შეინიშნებოდა. ერთგან ხანში შესული ქალი ფუსფუსებდა ეზოში, მეორეგან - ორი ახალგაზრდა. ამიტომ, მეორე სახლი აირჩიეს და შეიძლება ითქვას, შტურმით აიღეს კიდეც. სარდაფში გატაცებული ქალი იპოვეს...
„ჩვენებას მოგცემთ, მაგრამ მინდა ჩემი ქმარიც დაესწროსო“, - მოითხოვა ქალმა და ქმარიც წინააღმდეგი არ წასულა.
„ეს ადამიანი უზომოდ მიყვარს, ამიტომ თვალს ვხუჭავდი, როცა მღალტობდა. მას მუდმივად ეგონა, რომ ვერაფერს ვხვდებოდი, მაგრამ არათუ ვხვდებოდი, არამედ, ზუსტად ვიცოდი, ვისთან და როდის ერთობოდა. მერე კი, გამოჩნდა ის გოგო, რომელმაც შვილი გაუჩინა, თურმე. არა, ჩემო საყვარელო, ჩვენი უშვილობის მიზეზი მე არ ვარ, შენ ხარ, რადგან ანალიზების მიხედით, ბავშვი არასდროს სწორედ შენ არ გეყოლება, მაგრამ იმის გამო, რომ მიყვარხარ, მე დავიბრალე, შენ რომ არასრულფასოვნების კომპლექსი არ გაგჩენოდა. ვიცოდი, შენც გიყვარდი და არ დამშორდებოდი, მაგრამ აგერ, იმ გოგომ პატარა ბავშვივით მოგატყუა და ახლა ვიღაცის შვილს გტენის. მე ვნახე ის გოგო, ვუთხარი, რომ შენგან შვილი ვერ ეყოლებოდა და რომ შენი ცხოვრებიდან გამქრალიყო, მაგრამ ამის მაგივრად, ჩემი გაქრობა გადაწყვიტა. მოკვლას მიპირებდნენ, მაგრამ ვერ გაბედეს, ვერცერთმა ვერ მომკლა, ვერც იმ გოგომ და ვერც იმ ორმა ბიჭმა. ერთმანეთში საუბრობდნენ, ეგებ, ვაშიმშილოთ დ შიმშილით მოკვდებაო“, - განაცხადა ქალმა.
მამაკაცი ცოლს პირდაღებული უსმენდა, მერე კი... მერე ანალიზი მაინც ჩაიტარა და როცა დარწმუნდა, რომ ცოლი მართალი იყო, პატიება სთხოვა. იმ გოგოს კი... იმ გოგოსა და მის შეყვარებულს უკვე სასამართლოებზე დაატარებდნენ და ამ კაცისთვის აღარავის ეცალა.

ავტორი: ბათო ჯაფარიძე

ყველაფერთან ერთად, საქართველოს ის პერიოდიც გამოვლილი აქვს, როცა ძირთადად თავადაზნაურობა გლეხების ბავშვებს იტაცებდა და სტამბოლის ბაზარზე ჰყიდდა. სწორედ ამიტომ, ათეულობით ათასი ქართველი აზიისა თუ აფრიკის ქვეყნებში მოხვდა, ამ ქვეყნების გამო ხმალს იქნევდა, თოფს ისროდა და ამიტომაცაა, რომ ჩვენი გენი მსოფლიოშია გაფანტული.

რაოდენ პარადოქსულიც უნდა იყოს, ადამიანების გატაცება მეოცე საუკუნის მიწურულსაც აქტუალური გახდა. ოღონდ, ამჯერად, გატაცებულებს საზღვარგარეთ არავინ ჰყიდდა, მათ ოჯახებს უკავშირდებოდნენ და გამოსასყიდს ითხოვდნენ. სამწუხაროდ, არაერთი შემთხვევა იყო, როცა გამოსასყიდის გადახდის მიუხედავად, გატაცებულს კლავდნენ და კლავდნენ იმიტომ, რომ დიდი ალბათობით, ის რომელიმე გამტაცებელს იცნობდა, ან ისინი, უბრალოდ, თავს იზღვევდნენ და ფულის აღების შემდეგ, გატაცებულს კლავდნენ. დღეს, ადამიანების გატაცება გამოსასყიდის მიღების იმედად, პრაქტიკულად, არ ხდება. კი, არის მუქარები, დაშინებები, რომლებსაც, საბედნიეროდ, სამართალდამცავები უმკლავდებიან (რა თქმა უნდა, ამისათვის მათ უნდა მიმართოთ) და თუ ვინმეს იტაცებენ, ძირითადად, ცოლად მოყვანის მიზნით. ესეც პარდოქსია, რადგან ახლა, 21-ე საუკუნეში, ქალს ცოლად მოყვანის მიზნით რომ მოიტაცებ, ცოტა პრობლემები გაქვს.
ჰოდა, სწორედ იმ 90-იანებში, როცა ადამიანის გატაცება ჩვეულებრივი ამბავი იყო და ყურს უცხოდ არ ხვდებოდა, განყოფილებაში 50 წელს მიტანებული კაცი მივიდა და განაცხადა, ცოლი მომტაცესო. თავიდან, სამართალდამცავებს ეგონათ, რომ საქმე რომელიმე ბიზნესმენთან ჰქონდათ, მაგრამ კაცმა, რა ბიზნესმენი, „საპოჟნიკი“ ვარ, ჩემი ცოლი კი დამლაგებელია და როცა სამსახურიდან წამოსულა, მის ერთ-ერთ თანამშრომელს დაუნახავს, როგორ ჩატენეს მანქანაში და გაურკვეველი მიმართულებით წაიყვანესო. კაცს ცოლის ფოტოც ჰქონდა მიტანილი და ძალოვნებმა მხრები აიჩეჩეს - ფოტოზე ფაშფაშა, არაფრით გამორჩეული ქალი იყო აღბეჭდილი და წესით, მის მიმართ ინტერესი არავის უნდა ჰქონოდა. დაიწყო ძებნა, გამოცხადდა განგაში, გააფრთხილეს საგზაო მილიციის თანამშრომლები, მაგრამ ქალი გაქრა. მეორე დღეს, კაცი გნაყოფილებაში ისევ მივიდა, ამჯერად, ცოლთან ერთად და ქალის თავს გადამხდარ ისტორიას ძალოვნები ღიმილით უსმენდნენ.
„სამსახურიდან როცა გამოვედი, სამმა ჯანიანმა ბიჭმა ხელში პატარა ბავშვივით ამიტაცა, მანქანაში ჩამსვა და თავზე მაშინვე ტომარა ჩამომაცვა. ვერ მივხვდი, რა ხდებოდა, უბრალოდ, მეშინოდა და ცრემლები თავისით მომდიოდა, ოღონდ ყველაფერი ეს, უხმოდ. ასე მატარეს, დაახლოებით, 40 წუთი, მერე მანქანა გაჩერდა, სადღაც ოთახში შემიყვანეს და მითხრეს, კარის დახურვის ხმას რომ გაიგებ, სახვევი მოიხსენიო. მოვიხსენი და ოთახი დავათვალიერე. მაგიდა, სკამი, იატაკზე დაგდებული ლეიბი, რკინის სათლი, საკვები და წყალი. სულ ეს იყო, რაც ოთახში დამხვდა. სავარაუდოდ, სათლს ტუალეტის ფუნქცია უნდა შეესრულებინა. მთელი დღის მშიერმა თავი ვერ შევიკავე, პური, ყველი და ცოტაოდენი ხორცი ვჭამე, მერე წამოვწექი და დაველოდე, რა მოხდებოდა. ასე, ერთ საათში, მიბრძანეს, თვალები ამეხვია, ავიხვიე, მაგრამ ისე, რომ სილუეტები მაინც გამერჩია. ვიღაც ნიღბიანი შემოვიდა, თვალები მაგრად ამიკრა და მერე შემოვიდა ქალი. ქალი რომ იყო, ჯერ სუნამოთი მივხვდი, მერე კი ხმით. მან იკითხა, ეს ვინ არისო და ოთახიდან გავიდა. ამ დილით, ისევ ამიხვიეს თვალები, მითხრეს, ნუ გეშინია, შეგვეშალაო და შუა გზაზე ჩამომსვეს. სახვევი შიშით მარტო 5 წუთის შემდეგ მოვიხსენი, ავტობუსს დაველოდე და სახლში წამოვედი. აქ კიდევ, ჩემს ქმარს მთელი ამბები აუტეხავს. მე პრეტენზია არ მაქვს, არ ვიცი, რა მოხდა, მაგრამ თუ არ ჩავთვლით იმას, რომ უხეშად მომექცნენ, არაფერი დაუშავებიათ“, - განაცხადა ქალმა.
ძალოვნები ერთმანეთს გაოცებული უყურებდნენ. ასეთი რამ მანამდე არ გაეგოთ, მაგრამ უფრო გამოცდილმა თანამშრომელმა თქვა, იმ საწარმოში, სადაც ეს ქალი დამლაგებლად მუშაობს, ახლავე უნდა წავიდეთ და გავარკვიოთ, მას ვინ ჰგავს, ვისში შეეშალათ, რადგან სწორედ იმის მოტაცება იგეგმებაო. დანარჩენები დაეთანხმნენ, მაგრამ მანამდე ქალს ჰკითხეს, ვინმე ხომ არ გგავს ან სახით, ან აგებულებითო და მანაც მხრები აიჩეჩა, ასეთს ვერავის ვიხსენებო. ჰო, გატაცებულის ქმარმა გამომძიებელი გვერდით გაიყვანა და საიდუმლო ხმით უთხრა, ეს ისტორია ცოტა დაუჯერებლად მეჩვენება, ხომ არ მღალატობს ჩემი ცოლი, ამას ხომ არ იგონებს და ეგებ, თვალთვალი დავუწყოთ, რაზეც უარი უთხრეს. სამართალდამცავები საწარმოდანაც იმედგაცრუებულები დაბრუნდნენ, იქ ამგვარი არავინ იყო...
მომხდარიდან ერთ კვირაში, სამართალდამცავებს კიდევ ერთმა კაცმა მიაკითხა, რომელმაც განაცხადა, რომ ცოლი დაეკარგა.
„არ დავმალავ, ბოლო დღეებია, ცოლთან ხშირად ვკამათობ კონკრეტულ საკითხზე და როცა გუშინ შინ არ მოვიდა, ვიფიქრე, დაქალთან დარჩა, გაბრაზებულია-მეთქი. დღეს მის მეგობარს დავურეკე და გადავირიე, მივედი სასტუმროებში, რომლებიც ჩვენთან ახლო-მახლოს არის, მაგრამ არა, ის არსად დამხვდა. მგონია, რომ გაიტაცეს, მაგრამ გამტაცებლები არ შემომხმიანებიან. სავარუდოდ, ჩემგან გამოსასყიდის მიღება სურთ“, - განაცხადა კაცმა და ის... იმ საწარმოს დირექტორი აღმოჩნდა, სადაც წინა გატაცებული ქალბატონი მუშაობდა. მამაკაცს ცოლის სურათი სთხოვეს, მან მხრები აიჩეჩა, სახლში მაქვსო და ძალოვნები თან გაიყოლა. სურათიდან მომზირალი ქალი აგებულებით და სახითაც კი, ძალიან ჰგავდა ერთი კვირის წინ გატაცებულ დამლაგებელს. სამართალდამცავებმა მამაკაცს სთხოვეს, ის დღე გაეხსენებინა, როცა დამლაგებელი გაიტაცეს და მან დაადასტურა, რომ იმ დღეს ცოლი მასთან სამსახურში იმყოფებოდა, ისევ იკამათეს.
„დასამალი აღარაფერია, მე ახალგაზრდა ქალს ვხვდები, რომელმაც შვილი გამიჩინა, ბიჭი... ცოლთან შვილები არ მყავს. ვუთხარი, რომ ბავშვს უნდა მივხედო, რომ მისი მიტოვება არ მინდა ანუ იქაც ვიქნები და აქაც-მეთქი, მაგრამ არ მიჯერებს, მითხრა, სისულელეს ლაპარაკობო. მოკლედ, ამაზე ვკამათობდით და გაქრა“, - განაცხადა მამაკაცმა.
პირველი, რაც სამართალდამცავებმა გააკეთეს, დაკითხვაზე შეცდომით გატაცებული დამლაგებელი დაიბარეს და ჰკითხეს, ხომ ვერ გაიხსენებდა, გატაცების დღეს, მგზავრობის დროს, ხომ არ ესმოდა რამე ხმები, ხომ არ გადაიარეს, მაგალითად, ლიანდაგი, ხომ არ იყო შეფერხებები შუქნიშანზე და ა.შ. ანუ ნებისმიერი დეტალი, რაც ადგილსამყოფელის დადგენაში ძალოვნებს დაეხმარებოდა. ისინი დარწმუნებულები იყვნენ, რომ ახლა გატაცებული ქალიც ზუსტად იმ ოთახში ჰყავდათ გამომწყვდეული, რომელშიც დამლაგებელი იყო.
„ერთადერთი, რაც გარკვევით მესმოდა, ძაღლების გაუთავებელი ყეფა გახლდათ. ვიფიქრე, ალბათ, სადმე ახლოს ნაგავსაყრელია-მეთქი. სხვას ვერაფერს ვიხსსენებ“, -განაცხადა ქალმა.
სამართალდამცავებმა რუკას დახედეს და ნაგავსაყრელი არა, მაგრამ ძაღლების თავშესაფარი კი იპოვეს. ისინი სწორედ იმ თავშესაფრისკენ გაემგზვრნენ, მით უმეტეს, რომ გარშემო არაერთი სახლი იდგა და დამლაგებლის მონაყოლის მიხედვით, სავარაუდოდ, სარდაფში იყო გამოკეტილი. პარალელურად, იმ ქალის ვინაობის გარკვევა დაიწყეს, რომელმაც კაცს შვილი გაუჩინა, თუმცა მალევე დაადგინეს, რომ მას იმ მხარეში სანათესაო-სანაცნობო არ ჰყავდა.
თავშესაფართან არსებულის სახლების უდიდესი ნაწილი დაკეტილი იყო, სავარუდოდ, მფლობელები იშვიათად აკითხავდნენ და მხოლოდ ორი იყო ისეთი, სადაც მოძრაობა შეინიშნებოდა. ერთგან ხანში შესული ქალი ფუსფუსებდა ეზოში, მეორეგან - ორი ახალგაზრდა. ამიტომ, მეორე სახლი აირჩიეს და შეიძლება ითქვას, შტურმით აიღეს კიდეც. სარდაფში გატაცებული ქალი იპოვეს...
„ჩვენებას მოგცემთ, მაგრამ მინდა ჩემი ქმარიც დაესწროსო“, - მოითხოვა ქალმა და ქმარიც წინააღმდეგი არ წასულა.
„ეს ადამიანი უზომოდ მიყვარს, ამიტომ თვალს ვხუჭავდი, როცა მღალტობდა. მას მუდმივად ეგონა, რომ ვერაფერს ვხვდებოდი, მაგრამ არათუ ვხვდებოდი, არამედ, ზუსტად ვიცოდი, ვისთან და როდის ერთობოდა. მერე კი, გამოჩნდა ის გოგო, რომელმაც შვილი გაუჩინა, თურმე. არა, ჩემო საყვარელო, ჩვენი უშვილობის მიზეზი მე არ ვარ, შენ ხარ, რადგან ანალიზების მიხედით, ბავშვი არასდროს სწორედ შენ არ გეყოლება, მაგრამ იმის გამო, რომ მიყვარხარ, მე დავიბრალე, შენ რომ არასრულფასოვნების კომპლექსი არ გაგჩენოდა. ვიცოდი, შენც გიყვარდი და არ დამშორდებოდი, მაგრამ აგერ, იმ გოგომ პატარა ბავშვივით მოგატყუა და ახლა ვიღაცის შვილს გტენის. მე ვნახე ის გოგო, ვუთხარი, რომ შენგან შვილი ვერ ეყოლებოდა და რომ შენი ცხოვრებიდან გამქრალიყო, მაგრამ ამის მაგივრად, ჩემი გაქრობა გადაწყვიტა. მოკვლას მიპირებდნენ, მაგრამ ვერ გაბედეს, ვერცერთმა ვერ მომკლა, ვერც იმ გოგომ და ვერც იმ ორმა ბიჭმა. ერთმანეთში საუბრობდნენ, ეგებ, ვაშიმშილოთ დ შიმშილით მოკვდებაო“, - განაცხადა ქალმა.
მამაკაცი ცოლს პირდაღებული უსმენდა, მერე კი... მერე ანალიზი მაინც ჩაიტარა და როცა დარწმუნდა, რომ ცოლი მართალი იყო, პატიება სთხოვა. იმ გოგოს კი... იმ გოგოსა და მის შეყვარებულს უკვე სასამართლოებზე დაატარებდნენ და ამ კაცისთვის აღარავის ეცალა.

ავტორი: ბათო ჯაფარიძე

ვერსია