იგი სასჯელს სტივენ სიგალის დარეკეტების გამო იხდიდა

ამერიკის შეერთებულ შტატებში, ჩრდილოეთ კაროლინის შტატში, ბატნერის ფედერალურ ციხეში, 81 წლის ასაკში გარდაიცვალა გამბინოს კლანის ბოსი პიტერ არტურ გოტი. იგი იყო მაფიის მეთაურის ჯონ გოტის უფროსი ძმა, რომელმაც მისი ადგილი 2002 წელს, ჯონის გარდაცვალების შემდეგ, დაიკავა.

პიტერი ერთ-ერთი იყო 13 შვილიდან, მათგან ჯონ ჯოზეფ გოტსა და ფილომენტა დე კარლოს ხუთი ვაჟიშვილი ჰყავდა, უფროსი კი სწორედ პიტერი იყო. გამბინოს კლანში შედიოდნენ პიტერ გოტი, ჯონ გოტი, გამბინი კაპო ჯინ გოტი, კაპო რიჩარდ გოტი და ვინსენტ გოტი, რომელიც კლანის ხელმძღვანელი ვერ გახდა და ბოლომდე იტალიური მაფიის ჩვეულებრივ „ჯარისკაცად“ დარჩა.

პიტერ გოტის ჰყავდა ერთადერთი ვაჟი - პიტერ გოტი უმცროსი, რომელიც მაფიის სამყაროში ცნობილია მეტსახელით „ცალთვალა“, რადგან გლაუკომის გამო ერთი თვალით დაბრმავდა. მაფიის მეთაური - ჯონი არ ფიქრობდაა, რომ მისი უფროსი ძმა პიტერი საკმარისად ჭკვიანი იყო საიმისოდ, რომ მაფიის წევრი ყოფილიყო და, ალბათ, სწორედ ამიტომ იგი გახდა ცნობილი, მეტსახელით - „უჭკუო დონი“. პიტერი მამის კვალს გაჰყვა და ნაგვის მანქანაზე მუშაობდა მანამდე, სანამ მან თავი არ დაარტყა გიგანტური ამერიკული ნაგვის მანქანის ბორტს და არ მიიღო ინვალიდობის პენსია. პენსიაზე გასვლის შემდეგ იგი დაკავებული იყო რეკეტით, რაც შეერთებულ შტატებში ორგანიზებული დანაშაულებრივი საქმიანობაა.

დიდი ხნის განმავლობაში ჯონ გოტი წყლიდან მშრალი გამოდიოდა (ძირითადად მისი ადვოკატის - ბრიუს კატლერის ძალისხმევით), მაგრამ 1992 წელს მას საბოლოოდ სამუდამო პატიმრობა მიუსაჯეს. პროკურატურას დიდად დაეხმარა წარმატებით დამონტაჟებული მიკროფონი და განგსტერი სემი გრავანო, მეტსახელად „ხარი“, რომელიც ჯონის მარჯვენა ხელი იყო და 19 ადამიანი მოკლა, მაგრამ დაკავების შემდეგ ჩვენება მისცა მის წინააღმდეგ.

პიტერი, ბუტნერის ციხეში სწორედ „ხარის“ მკვლელობის შეკვეთის გამო მოხდა, მან მოღალატის მკვლელობა 70 000 დოლარად შეუკვეთა. გრავანოს მკვლელობა ჩაიშალა, „ხარს“ მოსწყინდა მოწმეთა დაცვის პროგრამით ცხოვრება. მიატოვა იგი და დაუბრუნდა ჩვეულ საქმიანობას. ცოტა ხანში იგი დააკავეს ნარკოტიკების რეალიზაციის გამო, წარსული დამსახურებების მიუხედავად, ეს ფაქტი მას არ აპატიეს და ციხეში გაუშვეს.

ჯონ გოტის გასამართლების შემდეგ, მისი ვაჟი ჯონ უმცროსი და პიტერ გოტი ნათლიის ბრძანებებს გადასცემდნენ გამბინოს კლანის წევრებს. 1999 წელს თავად ჯონ უმცროსიც ციხეში მოხვდა, ხოლო პიტერი, ანუ „უჭკუო დონი“, ოფიციალურად გახდა კლანის ლიდერი.

2002 წელს, ჯონ გოტის საპყრობილეში გარდაცვალებამდე რამდენიმე დღით ადრე, „ფებეერ“-მა პიტერსაც რეკეტირების ბრალი წაუყენა, იგი ამჯერად გამოძალვას, ფულის გათეთრებას, დოკერებისგან და სატრანსპორტო კომპანიებისგან ხარკის შეგროვებასა და ბოლოს, კინომსახიობ სტივენ სიგალის დარეკეტებას ეხებოდა. ეკრანზე სიგალი ვაჟკაცურად ანადგურებს მკვლელებსა და განგსტრებს, მაგრამ რეალურ ცხოვრებაში მაგრად შეშინდა.

ბრუკლინში პიტერ გოტის სასამართლო პროცესამდე 12 წლით ადრე, მსახიობი მონაწილეობდა გადაღებებზე ფილმისა „სამართლიანობის სახელით“, სადაც იგი მუშტებით, ფეხებითა და ბილიარდის ჯოხით გაუმკლავდა ყაჩაღებს. მაგრამ როდესაც მაფიოზები 2000 წელს მას ტორონტოში ეწვივნენ, სადაც ის „გამჭოლ ჭრილობებს“ იღებდა და მას ბრუკლინის რესტორანში შეხვედრა დაუნიშნეს, სიგალმა, მისი თქმით, შიში იგრძნო, თუმცა ის, როგორც ყოველთვის, იარაღით იყო და მისი დაცვაც იქვე ტრიალებდა.
2003 წლის თებერვალში, როდესაც ბრუკლინის ფედერალურ სასამართლოში დაზარალებული სიგალი ჩვენების მისაცემად მივიდა, 7 განგსტერის, მათ შორის სამი გოტის, მოსამართლეს ფრედერიკ ბლოკს მანამდე ნახევრადცარიელი დარბაზი, გადაჭედილი დახვდა.

სასამართლო დარბაზში წლების განმავლობაში პერიოდულად ვხვდებოდი „ცხვირის ცხვირს", ან "ცხვირს", როგორც რუსმა კრიმინალებმა თავიანთ კოლეგა ამერიკული მაფიის წარმომადგენლები უწოდეს, მაგრამ მისი ნომენკლატურა ასე ახლოდან პირველად ვხედავდი.

დარბაზში შესულმა პიტერ გოტიმ მეგობრულად უთხრა პრესას „დილა მშვიდობისა“ და სასამართლოს მხატვარს ჰკითხა: „როგორ მოგწონთ ჩემი ჰალსტუხი?“ ჯონ გოტი ცნობილი ფრანტი იყო, ათასდოლარიანი იმპორტირებული კოსტუმები ეცვა (მაშინ ეს ფული იყო) და ხელით შეღებილი აბრეშუმის ჰალსტუხები ეკეთა. პიტერს ამჯერად ოქროსფერი ჰალსტუხი ეკეთა.

სანამ სიგალს დაკითხავდა, მოსამართლემ შესვენება გამოაცხადა. ზოგი ბრალდებული ადგა, პიტერ გოტი და მისი ნათესავები მიუახლოვდნენ დაბალ ბარიერს, რომელიც საზოგადოებას მათგან აშორებდა და მცირე საუბარი დაიწყეს სასამართლოს მხატვრებთან, დედა-შვილ შეპარდებთან, რომლებიც ბარიერს მიუახლოვდნენ. მეორე მხრიდან და მაფიოზებს ესკიზები აჩვენეს, რომელიც მოეწონათ. განგსტრები იყვნენ დახვეწილები, გალანტურები და გამოირჩეოდნენ მომხიბვლელობით. მათ სისხლის სამართლის საქმეში არ იყო არც ერთი მკვლელობა, რაც ძალზე იშვიათია ამ წრეში.

სიგალი შემოიყვანეს არა დარბაზის ფართო კარიდან, რომლითაც პრესა და საზოგადოება შემოდიოდა, არამედ მოსამართლის უკანა კარიდან, რომელსაც ჩვეულებრივ ნაფიცი მსაჯულები იყენებენ. მსახიობს აბრეშუმის პერანგი და ყავისფერი პიჯაკი ეცვა.

მოკლედ, მისმა ყოფილმა ბიზნესპარტნიორმა, ბრუკლინის ფარმაცევტმა, ჯულიუს ნასომ, სიგალს მოსთხოვა ვალი გადაეხადა. სიგალს სჯეროდა, რომ მას არაფერი ევალებოდა. ნასომ დახმარებისთვის მიმართა თავის ძველ მეგობარს ენტონი სიკონს, რომელიც ბრალდებული იყო არა მხოლოდ სიგალის, არამედ დოკის მუშების რეკეტშიც. მათგან მიღებული ხარკი კონვერტებში მოათავსეს და კლანის ნომენკლატურის ზედა ნაწილს, ანუ გოტებს გადასცეს. თავდაპირველად, სიგალმა ძალიან ჩუმად უპასუხა პროკურორის კითხვებს და მოსამართლემ სთხოვა, უფრო ხმამაღლა ესაუბრა.

მსახიობს ჰკითხეს, რატომ არ დაურეკა მაშინვე FBI-ს. სიგალმა განმარტა, რომ თუ იგი მოწმეების დაცვის პროგრამით ისარგებლებდა, მას გაუჭირდებოდა ფილმებში თამაში. „ისინი ვერ დამეხმარებიან,“ - თქვა მან FBI– ს შესახებ, „მათ არ შეუძლიათ ჩემი დაცვა“.

როდესაც ფედერალური ბიურო მასთან მივიდა, მან უარი თქვა კითხვებზე პასუხის გაცემაზე, კონსტიტუციის მეხუთე შესწორების მოტივით, რომელიც იცავს ადამიანს თვითდანაშაულისგან. პროკურატურას მოუწია მისი სასამართლოში გამოძახება და იმუნიტეტის დაპირება.

მან ახსნა, თუ როგორ ისწავლა საბრძოლო ხელოვნება და ცეცხლსასროლი იარაღის გამოყენება. ასევე შენიშნა, რომ ზოგჯერ გაკვეთილებს აძლევდა სამართალდამცავებს. მას ჰკითხეს, თან იარაღი ხომ არ გაქვსო და „სულ ვატარებო“, - უპასუხა სიგალმა.

- ახლაც თან ხომ არ გაქვს, შემთხვევით? - მხიარულად იკითხა მოსამართლემ (აშშ-ს სასამართლოში შესვლისას FBI–ს ოფიცრებიც კი ვალდებულნი არიან, იარაღი დაცვას გადასცენ).

ბრუკლინში, რესტორან Gage & Toller-ში შეხვედრის აღწერის დროს, მსახიობმა აღნიშნა, რომ როდესაც სიკკონმა დამიღრიალა, „მიყურე, როცა ლაპარაკობ!“, განგსტერული ფილმი გაახსენდა. ბრალდებულების ადვოკატმა ჯორჯ სანტ-ანჯელომ სარკასტულად იკითხა თუ რატომ იმალებოდა სიგალი მეხუთე შესწორების უკან, თუ იგი უდანაშაულო მსხვერპლი იყო, და რატომ ცდილობდა ცენტრალური სადაზვერვო ბიუროს ყოფილი თანამშრომლის დაქირავებას ვინმეს მოსაკლავად.

თუ სანტ-ანჯელოს სურდა სიგალი წონასწორობიდან ამ გზით გამოეყვანვა, მიზანი მიღწეული იქნა. მსახიობმა ხელები აიქნია და აყვირდა: „ეს გიჟია! მე აქ ბრალდებული არ ვარ!“ მოსამართლემ ადვოკატს დაავალა თემა შეეცვალა. დაცვის მხარის თქმით, სიკკონი სიგალს კი არ დაემუქრა, მას უბრალოდ სურდა დახმარებოდა მხარეებს საკითხის მშვიდობიანად მოგვარებაში. სიკკონი ნასამართლევი იყო ისევე, როგორც მისი თანამზრახველები.

ამის შემდეგ, პიტერ გოტი მანჰეტენში სხვა დანაშაულისთვის გაასამართლეს, დამნაშავედ სცნეს და 25 წელი მიუსაჯეს. შარშან, მისმა ადვოკატმა ორჯერ მიმართა სასამართლოს გამოეშვათ მოხუცი, რომელიც უკვე 17 წელია იჯდა. მან ასევე სასამართლოს გადასცა გოთის 22 დაავადების სია, პოდაგრიდან დაწყებული დემენციით დამთავრებული, თუმცა მოსამართლემ უარი განაცხადა პიტერის გათავისუფლებაზე.

რატომაა სახელმწიფოს მიერ ოპერაციების დაფინანსებაში გადახდილი ფული წყალს გატანებული და რა პრობლემებს აწყდებიან ადამიანები ოპერაციის შემდეგ

„საქართველოში 1 მილიარდი დოლარის ბიტკოინის მოპოვება მინდოდა,“ - ეს განცხადება ბიზნესმენმა კოლომოისკიმ გააკეთა პრივატბანკის სასამართლო პროცესის ფარგლებში. სარჩელის კი შეტანილია იგორ კოლომოისკის, გენადი ბოგოლიუბოვისა და მათ მიერ კონტროლირებადი კომპანიების წინააღმდეგ. კოლომოისკიმ ასევე გაასაჯაროვა ინფორმაცია საქართველოში თავისი მაინინგ ფერმის შესახებ და თავისი აქტივიც გაამხილა ლონდონის უმაღლეს სასამართლოში - ესაა კრიპტოვალუტის მოპოვების მეურნეობა, რომელშიც ბიზნესმენმა 2017 წლის ზაფხულში 50 მილიონი დოლარი ჩადო. ამის შესახებ ნათქვამია ტაუერის მოსამართლის გადაწყვეტილებაში. კოლომოისკის დეტალური გამოკითხვა საქართველოში არსებული აქტივის შესახებ პრივატბანკის შუამდგომლობის საფუძველზე ჩატარდა.

პრივატბანკი დაჟინებით მოითხოვდა ბიზნესმენის ჯვარედინ გამოკითხვას, რადგან მას ეჭვი ეპარებოდა ქართული აქტივის რეალური ღირებულების დამალვაში. 2017 წლიდან, ლონდონის უმაღლესი სასამართლოს გადაწყვეტილებით, ბანკის ყოფილი მფლობელების აქტივები დაპატიმრებულია „მსოფლიო მასშტაბით": კოლომოისკისა და ბოგოლიუბოვს დაევალათ სასამართლოს მიაწოდონ თავიანთ საკუთრებაში არსებული ყველა მსხვილი ქონების სია. რაც გაკეთდა 2018 წლის დასაწყისში.

კოლომოისკისა და მისი ადვოკატების მიერ მოწოდებული ინფორმაციის თანახმად, მან 2017 წლის ივნისში 50 მილიონი დოლარის ინვესტიცია განახორციელა ქართულ კრიპტოფერმაში, ადგილობრივ ბიზნესმენებთან ალექსეი კუჭუხიძესთან და გიორგი კაპანაძესთან ერთად. მათ წარმოებას შპს ჯორჯიან მანგანეზი და შპს ვარციხე 2005 მართავდნენ.

კუჭუხიძის გეგმის თანახმად, 2021 წლისთვის ფერმას უნდა მოეპოვებინა 50 000 ბიტკოინი, რომლის სავარაუდო ღირებულებაა 1 მილიარდი დოლარია, განმარტა კოლომოისკიმ. ეს გულისხმობდა ბიტკოინის ღირებულების ზრდას 2017 წლის 2500 დოლარიდან 20 000 დოლარამდე 2021 წლის დასაწყისისთვის (კრიპტოვალუტის ამჟამინდელი ღირებულება თითქმის 51 000 დოლარია - ესე იგი ამჟამად მას 2.5 მილიარდი დოლარის ბიტკოინი უნდა ჰქონდეს). სინამდვილეში, მაინინგი ჩატარდა 2017 წლის ნოემბრიდან 2018 წლის ნოემბრამდე და 2019 წლის მაისიდან სექტემბრამდე. ამ პერიოდში მიღებულია 3,533 ბიტკოინი.

კოლომოისკის ადვოკატების თქმით, მათი კლიენტი ამჟამად ფლობს არაუმეტეს 1000 ბიტკოინს.

პრივატბანკის (Hogan Lowells ფირმა) ადვოკატებმა ეჭვი შეიტანეს ამ ინფორმაციაში და 2021 წლის იანვრის ბოლოს შეიტანეს თხოვნა ლონდონის სასამართლოში კოლომოისკის დაკითხვის შესახებ. მოსამართლე ტროვერმა შუამდგომლობა არ დააკმაყოფილა.

კრიმინალური სამყაროს წარმომადგენლებს, ძირითადად, ერთნაირი ფსიქოლოგია აქვთ. თითოეულ მათგანს, გულის სიღრმეში სჯერა, რომ სამართალდამცავებზე ჭკვიანია და ვერასდროს დაიჭერენ. რა თქმა უნდა, არიან მოუხელთებელი კრიმინალებიც, მაგრამ მათი რიცხვი ერთ პროცენტსაც კი არ აღემატება და კრიმინალური სამყაროს კლასიკოსებად ითვლებიან. გაგიკვირდებათ და, ასეთ მოუხელთებელ კრიმინალებს სამართალდამცავები პატივითაც კი ეპყრობიან და მათ მიერ ჩადენილი დანაშაული, სიზუსტისა და პროფესიონალიზმის გამო, აღფრთოვანებასაც იწვევს. შემთხვევა, რომელზეც ახლა გიამბობთ, სწორედ ასეთ კრიმინალზეა. მას სამართალდამცავები „მილასლავსკადაც“ მოიხსენებდნენ - ცნობილი ფილმის, „ივან ვასილის ძე იცვლის პროფესიას“ გმირი, მილასლავსკი ბინებს ვირტუოზულად ასუფთავებს და ამ შემთხვევაშიც, მილიციას საქმე, სწორედ ვირტუოზთან ჰქონდა, თუმცა ის მთელი „კარიერის“ განმავლობაში, ერთ ბინასაც არ გაჰკარებია.

„თბილისში, ერთ-ერთი საიუველირო მაღაზიიდან, მილიციაში სიგნალი დილით შემოვიდა. მაღაზია გაქურდული იყო, მაგრამ ადგილზე მისულებს, უცნაური სურათი დაგვხვდა. წაღებული იყო მხოლოდ ოქროს ყელსაბამი, საყურე და სამაჯური. მთლიანობაში, ვიტრინებში 200 ათასი მანეთის საქონელი ელაგა, მაგრამ ქურდმა მათ ხელი არ დაადო. იმის ვარაუდი, რომ ქურდს ხელი შეუშალეს, სისულელე გახლდათ. გახსნილი იყო სეიფიც, საიდანაც ასევე, არაფერი იყო წაღებული, არადა, იქ ყველაზე ძვირფასი, ბრილიანტის ნაკეთობები ინახებოდა“, - იხსენებს პოლიციის გადამდგარი პოლკოვნიკი, ბატონი თენგიზი.
მაღაზიაში სიგნალიზაცია გათიშული იყო, ქურდმა იუველირის სიზუსტით იმუშავა, ერთი სამხილიც არ დატოვა, არც თითის ანაბეჭდი, ადგილზე მიყვანილმა ძაღლმა კი სუნი ვერ აიღო - იატაკზე, თუთუნში არეული შავი პილპილი ეყარა, რაც გამორიცხავდა ძაღლის მუშაობას.
ორი კვირის შემდეგ, განყოფილებაში ზარი ტანსაცმლის მაღაზიიდან შევიდა. ადგილზე მისული სამართალდამცავები კიდევ ერთხელ გაოცდნენ - გახსნილი იყო სეიფი, საიდანაც როგორც დირექტორი ამბობდა, დაახლოებით, 2 ათასი მანეთი გაქრა და წაღებული იყო ორი რამ - მამაკაცის პალტო და ქალის ძვირადღირებული ქურქი. არადა, ქურდს შეეძლო, ათეულობით ასეთი ქურქი წაეღო, მაგრამ ხელი არაფერს დაადო.
„ხელჩასაჭიდი ისევ არაფერი გვქონდა. ქურდმა ძალიან სუფთად იმუშავა და რაც მთავარია, შეეძლო, წაეღო ათეულობით ათასი მანეთის საქონელი, მაგრამ ხელი არ მოკიდა. სისულელე იყო იმაზე ფიქრი, რომ ხელი რამემ შეუშალა. არაფერი მსგავსი, მას, უბრალოდ, არ მიჰქონდა იმაზე მეტი, ვიდრე თავად ჰქონდა გადაწყვეტილი. აი, მესამე ეპიზოდმა კი უფრო მეტი კითხვა გააჩინა“, - იხსენებს ბატონი თენგიზი.
მესამე ჯერზე, ქურდმა ტექნიკის მაღაზია გაქურდა. წაიღო საუკეთესო მაგნიტოფონი, ავტოგენით გაჭრა სეიფი და როგორც დირექტორი ამბობდა, სეიფიდან მისი კუთვნილი „მაკაროვი“ გაქრა. წესით, მაშინ იარაღის ტარების უფლება, მხოლოდ მილიციელს ჰქონდა, მაგრამ თანამდებობის პირები იარაღზე მაინც „ჩალიჩობდნენ“ და ინახავდნენ. მაღაზიის დირექტორმა კარგად იცოდა, რომ ეს დარღვევა იყო, მაგრამ რომ არ ეთქვა და მოპარულ იარაღს სადმე გაესროლა, უფრო მეტი შარი იქნებოდა. ჰო, სეიფში იარაღის გარდა, 25-მანეთიანების 4 შეკვრა ანუ 10 ათასი მანეთი იდო, თუმცა დამნაშავემ ხელი არ მოჰკიდა.
„ეჭვმიტანილი კი არ ქურდობდა, დაგვცინოდა. ის უმარტივესად უვლიდა გვერდს ყველა დაბრკოლებას, შედიოდა მაღაზიაში, იქ რამდენ ხანსაც სურდა, ჩერდებოდა, შემდეგ, ასევე, შეუმჩნევლად ბრუნდებოდა უკან და ვერ ვპოულობდით. ავტოგენით გაღებული სეიფები მხოლოდ მინიშნება იყო, რომ ესეც შეეძლო, შეეძლო აურაცხელი ფული ეშოვნა, მაგრამ არ აკეთებდა. გაბრაზებულები კი არა, გაცოფებული ვიყავით. ამის მიუხედავად, ზემოდან ძალიან არ გვაწვებოდნენ, რადგან ზარალი დიდი არ იყო, მაგრამ ქურდის დაჭერა ღირსების საქმე გახლდათ“, - გვიყება ბატონი თენგიზი.
ბევრი რომ არ გავაგრძელოთ, რვა წლის განმავლობაში, საქართველოს სხვადასხვა ქალაქში, ქართველმა „მილასლავსკიმ“ 17 ქურდობა ჩაიდინა და ერთხელაც არ გაბმულა. ყოველ ჯერზე, სამართალდამცავები სულ უფრო და უფრო რწმუნდებოდნენ მის პროფესიონალიზმში და აღტაცებას ვერ მალავდნენ. ერთ-ერთი საიუველირო მაღაზიის გაქურდისთვის, მან გვერდით, მიტოვებული შენობიდან 50 მეტრის გვირაბი გათხარა - საჰაერო ვენტილაციებითა და სამაგრი ბოძებით. მაღაზიიდან კი გულის ფორმის ოქროს გულსაკიდი წაიღო ანუ ამდენი მხოლოდ გულსაკიდისთვის იწვალა, როცა შეეძლო, მინიმუმ, 100 ათასი მანეთის ოქროულობა გაეტანა. მილიციისთვის, სამწუხაროდ, ისევ არანაირი კვალი და გვირაბში, ლამის მუხლამდე დაყრილი თუთუნისა და შავი პილპილის ნაზავი.
როგორც წესი, 8 მარტი დასვენების დღე გახლდათ. ერთ-ერთი მაღაზიის თანამშრომლები, სამსახურში მაინც მივიდნენ, მოილხინეს, საღამოს კი დაიშალნენ. დილით, უკან დაბრუნებულებს, მაღაზია გაქურდული დახვდათ. ქურდმა ახალი პალტო წაიღო, ხოლო ადგილზე ის დატოვა, რომელიც რამდენიმე წლის წინ მოიპარა. ამასთან, მაღაზიის თანამშრომლები ირწმუნებოდნენ, რომ შამპანურის გაუხსნელი ბოთლი და ნახევარი ტორტი დატოვეს. შამპანური დაცლილი იყო, ტორტი - შეჭმული. სუფრას ერთი ჭიქა აკლდა, სავარაუდოდ, ის, რომლითაც ქურდმა შამპანური დალია. რაღა თქმა უნდა, სამართალდამცავებმა პალტოს შესწავლა დაიწყეს. ქურდის თავხედობას საზღვარი არ ჰქონდა, მოპარული პალტო გამოიცვალა და ძველი ადგილზე დატოვა. პალტოს ჯიბე გახეული იყო და ქაღალდის ნაგლეჯი ეგდო, სადაც მისამართი და გამოძახების დრო ეწერა. სამართალდამცავები მისამართზე გავიდნენ, კარი მოხუცმა ცოლ-ქმარმა გააღო და გაიხსენეს, რომ ორი წლის წინ, რადიო-ხელოსანი გამოიძახეს, მაგრამ ის არ მივიდა ანუ ეს ძაფიც გაწყდა. სამაგიეროდ, რადიო-ხელოსნების შემოწმება დაიწყეს და რაც მთავარია, მილიციას ჰქონდა პალტო ანუ შეეძლო ქურდის სხეულის ზომა-წონაზე გარკვეული წარმოდგენა ჰქონოდა. იმის გათვალისწინებით, რომ ყველა ქურდობა არა მარტო გონებრივ, არამედ, კარგ ფიზიკურ მონაცემებსაც მოითხოვდა, გამოძიება გამორიცხვის მეთოდით წავიდა და საბოლოოდ, არჩევანი 35 წლის მამაკაცზე შეაჩერა. მისი თვალთვალი დაიწყეს. ის ცოლსა და ერთ შვილთან ერთად ცხოვრობდა, რადიო-ქარხანაში მუშაობდა და არაფრით გამოირჩეოდა. არ იყო ნასამართლევი, არ ეტყობოდა, რომ ბევრი ფული ჰქონდა, წელიწადში ერთხელ, დასასვენებლად დადიოდა, ძირითადად. საქართველოს ზღვისპირეთში, ან სოფელში.
თვალთვალმა შედეგი სამი თვის შემდეგ გამოიღო. რატომ უთვალთვალებდნენ მას ამდენი ხნის განმავლობაში? - იმიტომ, რომ გამოძიებას არც სხვა ვერსია ჰქონდა და არც სხვა ეჭვმიტანილი ჰყავდა. სამი თვის შემდეგ, ღამით, ეჭვმიტანილი სახლიდან მცირე ზომის ჩანთით გამოვიდა და გეზი სათამაშოების მაღაზიისკენ აიღო. მაღაზიაში ფანჯრიდან შევიდა და სამართალდამცავები მაშინ დაადგნენ, როცა სეიფს ჭრიდა. სხვა ნივთებთან ერთად, ჯიბეში, წლების წინ მოპარული „მაკაროვი“ უპოვეს.
„ჩემი ცოლი სიცოცხლეზე მეტად მიყვარს. მას უარს ვერაფერზე ვეუბნები და ამიტომ, როცა რამეს მთხოვდა და ფული არ მქონდა, უბრალოდ, ვიპარავდი. არ მჭირდებოდა იმაზე მეტი, რასაც ცოლი მთხოვდა, ამიტომ არ მიმქონდა არაფერი, სეიფებს კი ინტერესის გამო ვხსნიდი, მაინც შესული ვიყავი და მაინტერესებდა, რას ინახავდნენ იქ მდიდარი დირექტორები. მერე და მერე, აზარტში შევედი და უკვე ყველაფერი, არა მხოლოდ ცოლის სურვილების ასრულებად, არამედ, სამართალდამცავებთან თამაშში გადაიზარდა. არ მეგონა, თუ დამიჭერდით და ერთადერთი თხოვნა მექნება - არ დამხვრიტოთ“, - ეს იყო დაკავებულის აღიარება.
სასამართლოზე გაირკვა, რომ დაკავებულს, საერთო ჯამში, სახელმწიფოსთვის 17 ათასი მანეთის ზარალი ჰქონდა მიყენებული. ამ თანხაში შედიოდა სეიფების გაჭრა, საკეტების გატეხვა და ა.შ., მაგრამ იმავე სასამართლოზე ითქვა, რომ მას შეეძლო ნახევარი მილიონის ქონება მოეპარა, თუმცა ეს არ გააკეთა. სასამართლომ დაკავებულს 15 წლით თავისუფლების აღკვეთა მიუსაჯა.
„ჩემი „მილასლავსკი“, რამდენიმე წლის წინ, ერთ-ერთ მონასტერში ვნახე, ბერად არის აღკვეცილი. მე ვერ ვიცანი, თავად მიცნო, დამლოცა. ნაღვლიანად მითხრა, 15 წელი სრულად მოვიხადე, ერთი დღეც არ მაპატიეს. ციხეში ყოფნის მესამე წელს, ცოლი გათხოვდა, ხოლო შვილს ჩემი ნახვა არ უნდა, კრიმინალ მამასთან საერთო არაფერი მაქვსო. მეც ეკლესიაში წამოვედი და მათი სულებისთვის ვლოცულობ“, - გაიხსენა მის მიერ დაკავებულთან ბოლო შეხვედრა, ბატონმა თენგიზმა.

ბათო ჯაფარიძე

შინაგან საქმეთა სამინისტროს სამეგრელო-ზემო სვანეთის პოლიციის დეპარტამენტის თანამშრომლებმა 2019 წლიდან განზრახ მკვლელობის მცდელობისთვის და ცეცხლსასროლი იარაღის მართლსაწინააღმდეგო ტარებისთვის ძებნილი პირი - 1972 წელს დაბადებული ბ.გ. ზუგდიდის მუნიციპალიტეტში დააკავეს.

გამოძიებით დადგენილია, რომ ბ.გ.-მ 2019 წლის აპრილში, ზუგდიდის მუნიციპალიტეტის სოფელ გრიგოლიში, ყოფით ნიადაგზე დაწყებული ურთიერთშელაპარაკების შემდეგ, თავის ნაცნობს ა.ლ.-ს ცეცხლსასროლი იარაღიდან გასროლით ჯანმრთელობის დაზიანება მიაყენა და მიიმალა. დაჭრილ მამაკაცს კლინიკაში შესაბამისი მკურნალობა ჩაუტარდა.

შინაგან საქმეთა სამინისტროს მიერ სსკ-ის 19-108-ე და 236-ე მუხლებით ჩატარებული გამოძიების შედეგად მოპოვებული მტკიცებულებების საფუძველზე, ზუგდიდის სასამართლომ ბ.გ. დამნაშავედ ცნო და დაუსწრებლად 7 წლით თავისუფლების აღკვეთა მიუსაჯა.

„თოვდა… და თბილისს ებურა თალხი, დუმდა სიონი და დუმდა ხალხი“

 დღეს საბჭოთა ოკუპაციიდან 100 წელი გავიდა. 1921 წლის 25 თებერვალს თბილისი წითელმა არმიამ დაიკავა და საქართველო რუსული საბჭოთა იმპერიის ნაწილად იქცა. დამოუკიდებლობის დაკარგვას მოჰყვა სასტიკი რეპრესიები, ათასობით ადამიანის დახვრეტა, ხანგრძლივი პატიმრობა და გადასახლება. ჰოდა, ახლა მოგიყვებით ბოლშევიკების მსხვერპლზე, რომელიც სამშობლოს საკუთარი სიცოცხლის ფასად ბოლო წუთამდე იცავდა.

ჩემი დიდი ბაბუა, იუნკერი ვახტანგ ისკანდარაშვილი, 1924 წელს დახვრიტეს. „ვახტანგ იოსების ძე ისკანდარაშვილს ბრალად ედებოდა შეირაღებული თავდასხმა მენშევიკებთან ერთად. მას მიესაჯა დახვრეტა.“- ვკითხულობ არქივის ფურცლებზე და თვალწინ მიდგას 27 წლის ახალგაზრდა, რომელმაც სამშობლოს დამოუკიდებლობის იდეისთვის თავგანწირვა საკუთარი ცხოვრების საბედისწერო გზად აქცია... არქივში ასევე ვკითხულობ, რომ ვახტანგი, უპარტიო იუნკერი, 1924 წლის აჯანყების მონაწილე, არჩილ ზახარის ძე ტომარაძის, დივიზიის ადიუტანტი ყოფილა. ამავე ფურცლებიდან ვარკვევ, რომ ვახტანგმა დაამთავრა საარტილერიო სასწავლებელი.

ახლა კი იმ ამბავს მოგიყვებით, რაც ისტორიის ფურცლებმა ვერ შემოინახა, მაგრამ კარგად აღწერს იმ მტკივნეულ ისტორიას, რომელიც მე-20 საუკუნის დასაწყისში ცეცხლით და მახვილით შემოჭრილმა „ორჯონიკიძეებმა“ დაწერეს და რომლის ერთ-ერთი მსხვერპლი ჩემი წინაპარი აღმოჩნდა, ამიტომ ეს ჩემი ისტორიაცაა, რაც განუსაზღვრელად მეამაყება:

იუნკერი ვახტანგ ისკანდარაშვილი სოლოლაკში, დავითაშვილი ქუჩაზე, ცხოვრობდა. მისი მეუღლე, მარიამ პეტრეს ასული ჟუჟუნაშვილი, ქალთა პირველი გიმნაზიის პირველი კურსდამთავრებული გახლდათ. მარიამის მამა, პეტრე ჟუჟუნაშვილი, ცნობილი მჭედელი იყო და ამბობენ, თბილისში თუ კი სადმე შემორჩენილია ძველი რკინის გალავნები, ყველა პეტრეს სამჭედლოში იწრთობოდაო...

მარიამს და ვახტანგს ერთი ვაჟი, თემური, უკვე ჰყავდათ, მეორე შვილზე, თენგიზზე ფეხმძიმედ იყო, როცა საღამოს სახლთან ცხენის განწირული ჭიხვინისა და ფლოქვების ხმა შემოესმა. გარეთ რომ გავიდა, ცხენს კბილზე ქორწინების ბეჭედი შენიშნა, ის ბეჭედი, რომელზეც ვახტანგმა სიცოცხლის ბოლომდე ერთგულება შეფიცა. მარიამი ყველაფერს მაშინვე მიხვდა, ვახტანგი განსაცდელში იყო... 1924 წელს ვახტანგ ისკანდარაშვილს დახვრეტენ, 6 თვეში ჩემი ბაბუა, თენგიზი დაიბადება... როგორც მარი პეტროვნა ყვებოდა, ვახტანგს საკუთარი ხელით მიუტანია ვაზიანის ნაწილში თავისი დახვრეტის ბრძანება. მას დალუქული წერილი გაატანეს, სადაც ეწერა, მოსვლისთანავე შეეპყროთ და დაეხვრიტათ...

მარი პეტროვნა მეუღლეზე იშვიათად საუბრობდა, აბა, ადვილი ხომ არ იქნებოდა საბჭოთა იმპერიის დროს დახვრეტილი იუნკრის მეუღლის წოდების ტარება?! სხვათაშორის, ერთხელ ოკუპაციის მუზეუმში მითხრეს, მიკვირს, რომ თქვენ გხედავთ, 1924 წელს დახვრეტილთა ოჯახები ან დახვრიტეს ან გადაასახლესო. ჰოდა, არ ვიცი, როგორ გადაირჩინა თავიცა და შვილებიც მარი ჟუჟუნაშვილმა, მაგრამ საგულისხმოა, რომ მან მეორე ქორწინება ბოლშევიკ მაღალჩინოსანს, სერგო ყრუაშვილს დაუკავშირა, რომელმაც თენგიზი საკუთარი შვილივით გაზარდა... მარიამი პირველ მეუღლეზე იშვიათად, მაგრამ მაინც ყვებოდა - ვახტანგის დედა ფრანგი გახლდათ, მადლენი იოსებს პარიზიდან ჩამოუყვანია და ცოლად შეურთავს. მარი პეტროვნას მონათხრობით, იუნკერ ვახტანგს კარგი ურთიერთობა ჰქონია ამბროსი ხელაიასთან, რომელიც ეკლესიის საქართველოსთვის თავგანწირული მეთაური იყო და რომელიც, ასევე, დახვრიტეს ბოლშევიკებმა. ვახტანგის სახლში ხშირად დადიოდნენ სტუმრად დამოუკიდებელი საქართველოს იმდროინდელი მთავრობის მაღალჩინოსნები, მათშორის, უმასპინძლია ნოე ჟორდანიასთვისაც, რასაც მარიამი იუმორით ყვებოდა. სადილების კეთება არ მეხერხებოდა და ვახტანგი თავად მეხმარებოდა სუფრის გამზადებაშიო... ბედნიერმა წუთებმა კი დიდხანს არ გასტანა, წითელმა არმიამ სისხლში ჩაახშო ქართველი იუნკრების თავგანწირვა...

ვახტანგის შესახებ ვკითხულობთ გენერალ, ალექსანდრე ჩხეიძის, მოგონებებშიც, სადაც გენერალი ბოლშევიკების იუნკერთა სკოლაში შეჭრას იხსენებს და ჩემს დიდ ბაბუაზე, ვახტანგ ისკანდარაშვილზე ასეთ ამბავს ყვება:

"როდესაც მორიგე იუნკერ ი ს კ ა ნ დ ა რ ა შ ვ ი ლ ს არ დახვდა კაპ.
ქარუმიძე სამორიგეო ოთახში, გამობრუნდა გუნდში; დერეფნის ყურედან დაინახა, როგორ დაიჭირეს კიბეზე და განაიარაღეს მორიგი ოფიცერი. ამის შემდეგ გუნდში ასვლა შეუძლებელი იყო, მაგრამ იგი არ დაიბნა და სკოლის მეიდნიდან ოფიცრების სადგომისაკენ გამოეშურა. ბოლშევიკები კაპ. ქარუმიძის დატუსაღების შემდეგ ჩამოვიდნენ
ძირს, სამორიგეო ოთახში. აქ შემთხვევით იმყოფებოდა კაპ. ჯაფარიძე; ესეც დაიჭირეს და წაიყვანეს იუნკრებთან; ჩამოსწყვიტეს ტელეფონი და გამოვიდნენ მოედანზე. ამ წუთს ქალაქიდან ბრუნდებოდა მთავარსარდალი გენ. კვინიტაძე. ბინაზე შესვლისას, სამორიგეო ოთახიდან მოესმა ხმაურობა; გაიძრო ფარაჯა და გამოვიდა სამორიგეო ოთახში. აქ მან ნახა დიდი უწესრიგობა, ოღონდ იქ აღარავინ იყო. წამოვიდა კლასების დერეფანისაკენ და შეამჩნია ვიღაც საზაფხულო პალტოში. ამან შეამჩნია თუ არა გენერ. კვინიტაძე, რევოლვერით სროლა აუტეხა. გენ. კვინიტაძემ სროლითვე უპასუხა, ხოლო მეორე გასროლისას ლულაში გაეჩხირა ტყვია. გენერალი ბინაზე შემოტრიალდა მეორე
რევოლვერის ასაღებად, კარებამდე ტყვიებით მიაცილეს, მაგრამ უბედურებას ასცდა. იმ დროს, როდესაც კაპ. ჯაფარიძის დაჭირვისა გამო, სამორიგეო ოთახში ჩოჩქოლი ხდებოდა, იუნკერი ი ს კ ა ნ დ ა რ ა შ ვ ი ლ ი უკვე კარებზე მიკაკუნებდა აივნიდან... მე მეძინა. გავიგონე თუ არა კაკუნი, ავდექი, მიველ კარებთან და შევეკითხე - ვინ იყო. „მე ვარ მორიგე იუნკერი ისკანდარაშვილი“ და შემდეგ ჩემ შეკითხვაზე დაუმატა: „მობრძანდით ბატონო ჩქარა სამორიგეო ოთახში, მორიგე ოფიცერს თავს დაესხნენ ვიღაც კერძო პირები“-ო. — „კარგი“, ვუპასუხე მე და გავარდი ჩასაცმელად. სწრაფად ჩავიცვი შარვალი, ჩექმები, ტყავის კურტკა, დავიხურე ბოხოხი, ყველაფერი ეს, რაც საუცბათოდ მომხვდა ხელში; ასეთი ჩაცმულობისათვის კინაღამ არ მომკლა საკუთარმა ყარაულმა. ვსტაცე ხელი ჩემ სანადირო ყარაბინს, რომელიც განსაკუთრებით მიყვარდა და ვენდობოდი და რომელიც ყოველთვის მომზადებული მქონდა. ჯიბეში ჩავიდე ორი რევოლვერი და გამოვარდი აივანზე. იქ იუნკერი აღარ დამიხვდა, მაგრამ ამან არ შემაეჭვიანა, ვინაიდან მე
ის ხმაზე გარკვევით ვიცანი. ჩაცმის დროს გამიელვა აზრმა — ვინ უნდა დაგვცემოდა? და სხვა პასუხი ვერ მომენახა — თუ არა მცარცველნი, რომელთაც სურდათ ფულის ყუთის გატაცება, სადაც იმ დროს ინახებოდა რამოდენიმე მილიონი..."

მერწმუნეთ, განსაკუთრებული განცდაა, როცა ასეთი ადამიანის შთამომავალი ხარ და საკუთარ თავს ხშირად უმეორებ: ასეთ ფესვებზე ამოზრდილს, სამშობლოს დამოუკიდებლობის შენარჩუნება ცხოვრების მთავარ მიზნად უნდა გქონდეს... 

                                                                                                                        „თოვდა… და თბილისს ებურა თალხი, დუმდა სიონი და დუმდა ხალხი“...

საქართველოში ტურიზმი ცოცხლდება

მას შემდეგ რაც გავრცელდა ინფორმაცია იმის შესახებ, რომ საქართველოს ხელისუფლებამ ტურისტებისთვის საზღვრები გახსნა და კარანტინის პირობები შეარბილა,რუსეთის მოქალაქეები ავიაბილეთებს საქართველოს მიმართულებით მასობრივად ყიდულობენ.

მოგზაურობის სერვისის ანალიტიკოსებმა Tutu.ru-ს მონაცემების ანალიზის შედეგად დაადგინეს, რომ ავიაბილეთებზე საქართველოს მიმართულებით მოთხოვნა 34 თებერვლიდან, საქართველოს მთავრობის შესაბამისი განცხადების შემდეგ გაიზარდა - აღმოჩნდა, რომ მოგზაურები ავიაბილეთებს საქართველოს მიმართულებით, წინა ორი თვის საშუალო მაჩვენებელთან შედარებით, ექვსჯერ უფრო ხშირად ეძებენ.

აღსანიშნავია, რომ მარტის თვეში, მოსკოვიდან თბილისში ერთი ფრენის ღირებულება, სტამბულის გავლით 12 ათასი რუბლიდან, მინსკის გავლით კი - დაახლოებით 14 ათასი რუბლიდან იწყებოდა. ახლა კი უკვე გაყიდული ბილეთების საშუალო ფასი (მითითებული მიმართულებით) მარტიდან სექტემბრამდე თითქმის 19 ათასი რუბლია, რაც ერთნახევარჯერ მეტია, ვიდრე 2020 წელს და ორჯერ მეტია, ვიდრე 2019 წელს იყო.

ავიაბილეთებზე ესოდენ დიდი მოთხოვნა კი იმან გამოიწვია, რომ საქართველომ გააფართოვა იმ ქვეყნების სია, რომელთა მოქალაქეებსაც შეეძლებათ ღიად გადაკვეთონ საზღვარი გარკვეულ პირობებში, 24 თებერვლიდან ამ ქვეყნების მოქალაქეებს, მათ შორის რუსეთის მოქალაქეებსაც, საშუალება ექნებათ, თავისუფლად შევიდნენ ქვეყანაში საჰაერო გზით. ქვეყანაში შესვლის პირობა იქნება COVID-19-ის უარყოფითი ტესტი.

რესპუბლიკის მთავრობამ 1 თებერვლიდან განაახლა კორონაპანდემიის გამო შეწყვეტილი საერთაშორისო ფრენები, ქვეყნის სახმელეთო საზღვრები კი დახურული დარჩება.
შეგახსენებთ, რომ რუსეთ-საქართველოს შორის საჰაერო მიმოსვლა შეწყდა ვლადიმერ პუტინის გადაწყვეტილებით, 2019 წლის 8 ივლისს, მხარეებს შორის ურთიერთობების გამწვავების შემდეგ.

სახალხო მოძრაობა ქრისტიან-დემოკრატების თავმჯდომარე, ანი რეხვიაშვილი, სოციალურ ქსელში დღევანელი დღის შესახებ წერს:

ახლა რასაც გაგიზიარებთ, დღევანდელ დღეს უნდა მეთქვა. მაპატიეთ, რომ საერთო დღის წერიგს ვარღვევ , მაგრამ ცნობილი ისტორიკოსების ოჯახში გავიზარდე და თუ სხვაზე მეტად ,, მესამშობლოება’’ არ გაგიკვრდებათ ვიცი.

ასი წლის წინ, დედაქალაქი და ქვეყანა დატოვა საქართველოს დემოკრატიული რესპუბლიკის მთავრობამ და პოლიტიკური ელიტის ნაწილმა. შორაპანში გამეღვიძა და უკან ხომ არ დავბრუნდებოდიო - ჩაუწერია მემუარებში დემოკრატიული საქართველოს მთავრობის მეთაურს.

ინგლისმა ლენინის წითელ რუსეთთან დადებულ სავაჭრო ხელშეკრულებაში გაგვცვალა და ხელმოწერით დაუდასტურა კაცობრიობის საშიშ ექსპერიმენტატორს , კავკასიაში ინტერესები აღარ მაქვსო. დემოკრატიული საქართველოთი აღფრთოვანებულმა ევროპამ კი, გრიგოლ რობაქიძემ რომ უთხრა - 2 000 წელი გელოდებოდათ საქართველო თქვენო - აღშფოთებული და შეშფოთებული განცხადებების ამარა დაგვტოვა.

აშშ-მ მაშინ საერთოდ არ გვცნო და სულ ე. წ. დამოუკიდებელი რესპუბლიკები გვეძახა საქართველოს და აზერბაიჯანს... ასი წლის წინ, 25 თებერვალიდან, დაიწყო მორიგი გრძელი ღამე საქართველოსთვის

. . . .

ჩვენ სწორად გვესმის, რომ - საქართველო, რომელიც აღმოსავლეთის ურდოებს ევროპის გზაჯვარედინზე ანუ თავის სივრცეში აკავებდა, თავად იღებდა უსასტიკეს ბრძოლებს და სისხლისგან იცლებოდა ყოველ ჯერზე.

- საქართველო, რომელმაც საკაცობრიო და ევროპული ჰუმანიზმის საგანძურში უნიკალური წვლილი შეიტანა...

-საქართველოს, რომელსაც საერთაშირისო სამხედრო მისიებში მონაწილე ჩვენი ბიჭების გამო, კონტრიბუციას , რომ ეძახიან, თავისუფალი სამყარო უპრველეს მადლობას უხდის დღესაც და საერთოდაც , ამით იწყებს ჩვენთან საუბარს.

ა ხ ლ ა, რატომღაც, დატუქსული ბავშვივით კუთხეში ვართ ატუზული. სანქციებით და ,, გაწკეპლვით გვაშინებენ... და ვინ არ იცით, რომ სანქცირებული ქვეყანა დიდხანს ვერ გასწორდება წელში. მერე რა, რომ შიდა პოლიტიკური დავებია ქვეყანაში. ზოგჯერ პოლიტიკური სიბრძნე გვღალატობს, ხშირად თავები გვიცხელდება, ბევრჯერ ეგო გარბის წინ და სახელმწიფო არ გვახსენდება , ჩვენი არ ვიცით, არც სხვისი გვინდა გავიგანოთ, მაგრამ ერთი საქართველოს შვილები ვართ და ერთმანეთში გავსწორდებით, აუცილებლად გავსწორდებით, რადგან ყველა მხარეს თავისი პასუხისმგებლობა აქვს მომავლის წინაშე.

დასასრულ:

საქართველოს მთავრობა საქართველოს საგარეო საქმეთა სამინისტრო / MFA of Georgia

 სად არის დასავლეთი სამხრეთ კავკასიაში რუსულ-თურქულ-ირანული სამკუთხედის რეალობაში, რომელ მძიმეწონიან დოკუმენტში ჩაიწერა და რატომ არ ვითხოვთ ჩვენი სტრატეგიული პარტნიორისაგან რომ მკაფიოდ გამოკვეთოს აშშ-ის პოლიტიკა რეგიონის და საქართველოს მიმართ. ( სატელეფონო საუბრები და ,,არ უხსენებია, მაგრამ იგულისხმებოდა’’-არ ითვლება იცოდეთ).

- ნუ გიჭირთ და თქვენმა, მართლაც კარგმა დიპლომატებმა, ყველაფერი გააკეთონ საქართველოს სახელით, რომ კონსულტაციების დაწყება კი არა , მხარდამჭერი აქტის კანონში აშშ -საქართველოს თავისუფალი ვაჭრობის ხელშეკრულებაზე იყოს კონკრეტიკა. ეს ის კომპონენტია, რომელსაც დიდხანს ველოდით და საქართველოს გაძლიერების და ფეხზე დაყენებისათვის ესაა აუცილებელი.

- როდის დასვით ბოლოს საკითხი შავი ზღვის პოტენციალზე და დაიწყეთ შეთავაზება აშშ-ის და ევროკავშირის წინაშე კონკრეტული საერთაშორისო პროექტების განსახორციელებლად. ხომ კარგად ვიცით, რომ ეს საქართველოს ეკონომიკური, ინფრასტრუქტურული და უსაფრთხოების სწრაფი განვითარების უძირითადესი თემაა ( სამი ზღვის ინიციატივას ერთხელ, რომ დაესწარით ვიცი). -

- რატომ გიჭირით დასვათ საკითხი აშშ-თან უვიზო რეჟიმზე, თუნდაც ვიზების გამარტივებაზე დაიწყოთ საუბარი.

- რატომ არ არის წარმოდგენილი საქართველო ახლა , მიმდინარე ენერგეტიკულ რეგიონულ პროექტებში და ასე და ასე შემდეგ. და , ზოგადად ბატონებო

ხომ არ დადგა დრო, რომ ვალდებულებებიდან საქართველოს უფლებებზე გადავიდეთ, ენერგიულად, თავმოყვარედ და პრინციპულად , ისე , როგორც დამოუკიდებელ სახელმწიფოს შეეფერება , თორემ გზა ჯვარედინზე ვართ და ხშირად გვახსენებენ ამას.

ანა რეხვიაშვილი სახალხო მოძრაობა ქრისტიან-დემოკრატების თავმჯდომარე EUGS- International Development and Leadership Network, Brussels, Belgium დამფუძნებელი

ყველაფერი ის, რაც გერმანიაში დასაქმების მიზნით წამსვლელებმა უნდა იცოდეთ!

15 თებერვლიდან, საქართველოს მოქალაქეების გერმანიაში, დროებით, ლეგალურ დასაქმებაზე რეგისტრაცია დაიწყო. დასაქმება სოფლის მეურნეობის სექტორში, სეზონურ სამუშაოებზეა შესაძლებელი, რაც სხვადასხვა სეზონური მოსავლის აღებას გულისხმობს. გერმანიის შრომის ბაზარზე, საქართველოს მოქალაქეებს დროებითი ლეგალური დასაქმება სამი თვით შეეძლებათ. სეზონური სამუშაოები 1 აპრილიდან დაიწყება. დასაქმების მსურველი უნდა აკმაყოფილებდეს შემდეგ მოთხოვნებს:
18-დან 60 წლამდე ასაკის საქართველოს მოქალაქე; გერმანიაში გამგზავრებამდე სამი თვით ადრე პერიოდში, არ უმოგზაურია შენგენის სივრცეში; ფიზიკური ჯანმრთელობა; მოსავლის აღების სამუშაო გამოცდილება და მოტივაცია; ნებისმიერი მიზეზის (დარღვევის) არარსებობა, რაც იწვევს ქვეყანაში ხელახლა შესვლის შეზღუდვას; გერმანული ან ინგლისური ენის ელემენტარულ, საკომუნიკაციო დონეზე ცოდნა (ჯგუფურად დასაქმების შემთხვევაში, აუცილებელია, მინიმუმ ერთ წევრს შეეძლოს გერმანულ ან ინგლისურ ენაზე კომუნიკაცია). ენის ცოდნის მოთხოვნას განსაზღვრავს დამსაქმებელი.
რეგისტრაცია შესაძლებელია მთელი წლის განმავლობაში პორტალზე: https://workabroad.moh.gov.ge/
„დროებითი სეზონური დასაქმება საქართველოსა და გერმანიას შორის დადებული შეთანხმების ფარგლებში ხორციელდება. გერმანიასთან ერთად, საქართველოს მოქალაქეები, მალე საფრანგეთსა და ისრაელშიც შეძლებენ დასაქმებას“, - ეს განცხადება ემიგრანტთა ასოციაციის ხელმძღვანელმა, ლევან სიმონიშვილმა, ჯანდაცვის მინისტრ ეკატერინე ტიკარაძის განცხადებაზე დაყრდნობით გააკეთა. საზღვარგარეთ დასაქმების დეტალების გასარკვევად, „ვერსია“ ლევან სიმონიშვილს დაუკავშირდა, რომელიც ამჟამად ესპანეთში ცხოვრობს:

- ახალი ამბავი არაა ისრაელსა და საფრანგეთში დასაქმება, რადგან მოლაპარაკება საფრანგეთთან 2018 წელს დაიწყო. მემორანდუმი გაფორმდა, ეს პროექტი პარლამენტმა დაამტკიცა და პრეზიდენტმა ხელიც მოაწერა. ახლა, ყველაფერი ეს განახლდა და ვფიქრობ, წლის ბოლომდე, საფრანგეთში დასაქმება შესაძლებელი იქნება. 2020 წლის 1 ოქტომბერს კი, ისრაელის ელჩმა საქართველოში, ეკატერინე ტიკარაძესთან ერთად, შრომის ხელშეკრულებას მოაწერა ხელი და მემორანდუმიც გაფორმდა. პანდემიიდან გამომდინარე, ისრაელში „ლოქდაუნი“ მეორედ გამოცხადდა, თუმცა ახლა ისრაელი რეაბილიტაციასა და საზღვრების გახსნას ნელ-ნელა იწყებს ანუ 1 მარტიდან, ისრაელში 2000 ადამიანზე მეტს შესვლა არ შეეძლება და თუ ვინმეს გამგზავრება უნდა, კოვიდპასპორტის წარადგენის შემთხვევაში, უპრობლემოდ შევა. ასე რომ, ვფიქრობ, წლის ბოლომდე დასაქმება ისრაელშიც შესაძლებელი იქნება. ასევე, შეიძლება იყოს კიდევ ორი სხვა ქვეყანა, სადაც საქართველოს მოქალაქეები დასაქმდებიან.

- თქვენი ინფორმაციით, ისრაელსა და საფრანგეთში რა ტიპის დასაქმება იქნება შესაძლებელი?

- ისრაელთან დაკავშირებით ითქვა, რომ შესაძლებელი იქნება მოხუცების მოვლა და ოჯახის დამხმარედ დასაქმება. თუ იქნება კვალიფიციური მედპერსონალი, ამ სფეროშიც იქნება სამსახურები, მაგრამ ძირითადად, ოჯახის დამხმარედ შეძლებენ დასაქმებას. საფრანგეთის შემთხვევაში ჯერ არაფერი თქმულა, მაგრამ ვფიქრობ, გერმანიის მსგავსად, აგრარული სფერო იქნება და არაა გამორიცხული, ოჯახში დამხმარედ დასაქმებაც იყოს შესაძლებელი.

- საქართველოს მოქალაქეებს ევროპის ქვეყნებში სამთვიანი მოგზაურობის უფლება ისედაც აქვთ, მაგრამ დასაქმების - არა. ეს პროგრამა ლეგალურად დასაქმების შესაძლებლობას იძლევა?

- დიახ. ვიზალიბერალიზაცია საქართველოს მოქალაქეთა დასაქმებას ევროპის წევრ და შენგენის ზონის ქვეყნებში არ გულისხმობს. სამი თვის განმავლობაში, ჩვენ მხოლოდ მოგზაურობის უფლება გვაქვს და თუ ვინმე დასაქმდება, მხოლოდ არალეგალად. არალეგალურ დასაქმებასა და ხელშეწყობაზე კი კანონები გამოვიდა, რომლითაც ის პირი, ვინც დაეხმარება და დაასაქმებს არალეგალს, დაისჯება. ამ პროგრამით, საქართველოს მოქალაქეებს ეძლევათ საშუალება, ლეგალურად დასაქმდნენ. ამაში ჩართულია ეკონომიკის, საგარეო საქმეთა სამინისტროები და ხდება აპლიკანტების გადარჩევა. შემდეგ, დიდი ალბათობით, დაინიშნება გასაუბრება და შეირჩევიან კონკრეტული ადამიანები. რა თქმა უნდა, ყველა მსურველი ვერ შეძლებს წასვლას იმიტომ, რომ აპლიკანტებს გადაარჩევენ, სადაც ყურადღებას მიაქცევენ მოგზაურობის ისტორიას ევროპაში, ასევე, იმას, აქვს თუ არა, რაიმე სამართლებრივი გადაცდენა...

- ყურადღება საბანკო ისტორიასაც მიექცევა?

- ჩემი აზრით, ამ საკითხსაც დიდი ყურადღება მიექცევა. ვისაც კრედიტი აქვს, ვფიქრობ, წასვლის უფრო მეტი პრივილეგია ექნება, რომ ვალის დაფარვაში მიეხმაროს ეს სამუშაო. საგულისხმოა, რომ იქ ხელფასს ხელზე არ აიღებენ და დაერიცხებათ საქართველოში.

- ანუ, გერმანიიდან ხელფასი საქართველოში გადმოერიცხებათ?

- საკვებისა და საცხოვრებლის თანხა ხელფასიდან ჩამოეჭრებათ. დანარჩენი თანხა კი საქართველოში გადმოირიცხება. კონტრაქტში შეიძლება ჩაიწეროს: კანონით გათვალისწინებული 8-9-საათიანი სამუშაო დღე, მაგრამ რეალურად, შესაძლოა, 10-12 საათის სამუშაო დაგხვდეთ, სადაც დამატებით ანაზღაურებას მიიღებთ. თუ სამუშაოს დასრულების შემდეგ, კიდევ რამდენიმე საათით გააგრძელებთ მუშაობას, ნაღდი ფულით, ზედმეტ ანაზღაურებასაც გადაგიხდიან. ოფიციალური ხელფასი უნდა გადმოირიცხოს, გატარდეს ფინანსთა სამინისტროში, დაიბეგროს და ჩამოიჭრას საშემოსავლო. ამ თანხის გამოყენება იქაც შეიძლება და საქართველოშიც.

- ისე, გერმანიაში, საათობრივ ანაზღაურებად 9.5 ევრო დასახელდა, ეს რამდენად სახარბიელო ხელფასია?

- ეს ევროპისთვის სტანდარტული ანაზღაურებაა. მე ესპანეთში ვცხოვრობ და ნორმალური ხელფასი, საათში 10 ევროა. შეიძლება, 12 ან 15 ევრო იყოს, მაგრამ გააჩნია, სად ხარ დასაქმებული. როგორც მაქვს ინფორმაცია, სასოფლო-სამეურნეო სფეროში, საათში 10 ევროზე მეტი, არავის აქვს. აქ, ძირითადად, ზეთისხილის კრეფაა, რაზეც მაქსიმალური ანაზღაურება 9 ევროა საათში და ძალიან კარგი ხელფასია. ისიც გასათვალისწინებელია, რომ წასულებიდან, დაახლოებით, 20%, ალბათ, უკან დაბრუნდება, რადგან, ვფიქრობ, ვერ შეძლებს სამუშაოს შესრულებას. ზოგს ძალიან მარტივი ჰგონია, ზოგს საერთოდ არ აქვს ნამუშევარი და თუ კონკრეტული გამოცდილება არ გაქვს, რთულია. მაგალითად, ვენახში რომ შეგიშვებენ გასასხლავად და არ გეცოდინება, გააფუჭებ ვაზს. ამიტომ როდესაც აპლიკაციას ავსებ, იქ არის კითხვები, კონკრეტულ სფეროში რა გამოცდილება გაქვს და რა იცი.

- ალბათ, იქ სპეციფიკურ ტექნიკაზე მუშაობაც იქნება საჭირო, არა?

- დიახ, ხელით სამუშაო არ იქნება. ამიტომაა, რომ აუცილებლად ითხოვენ მინიმალურ დონეზე, ინგლისურისა და გერმანულის ცოდნას.

- ბატონო ლევან, რას ურჩევთ საზღვარგარეთ დასაქმების მსურველ საქართველოს მოქალაქეებს?

- დასაქმების პროგრამა მაქსიმალურად გამოიყენონ, მაგრამ არ დარჩნენ ევროპაში. მოლოდინი მაქვს, რომ ვინც წამოვა, იქიდან 40% დარჩება ემიგრანტად. არ მინდა, რომ საქართველო დაიცალოს. 60 000 ადამიანი უკვე დარეგისტრირდა წასვლის მსურველად და სანამ რეგისტრაცია დასრულდება, ალბათ, კიდევ უამრავი დარეგისტრირდება. ძალიან დიდი პოტენციალი გვაქვს, მაგრამ არ გვაქვს ხელშეწყობა საქართველოში, რომ ეს გამოვიყენოთ. მას, ვინც უყურებს, რომ შვილს შია, ურჩევნია, წავიდეს ევროპაში, მაგრამ ჩემი სურვილია, რომ საქართველო არ დაიცალოს. პირადად მე, მზად ვარ, ნებისმიერ ემიგრანტს გვერდით დავუდგე - რომ ჩამოვა, დავეხმარო, არავინ დავტოვო ქუჩაში და შესაბამისად დავაკვალიანო.

 „როცა კეფაში მესვრით, გაიხსენეთ, რომ მთელმა სისტემამ ერთ ქალს ვერ აჯობა!“

იტალიაში ჩატარებული სპეცოპერაცია, რომლის დროსაც საქართველოს 55 მოქალაქე დააკავეს, ფართოდ არ გაშუქებულა. მხოლოდ გაკვრით ითქვა, რომ აღნიშნულ სპეცოპერაციაში, ევროპაში მყოფი საქართველოს პოლიციის ატაშეებიც მონაწილეობდნენ. რეალურად, კი არ მონაწილეობდნენ, არამედ, თავიდან ბოლომდე იყვნენ ჩართულნი. სპეცოპერაცია ექვსი თვის განმავლობაში მზადდებოდა და მისი კოდური სახელი „Kanonieri Qurdi“ იყო.

 „სპეცოპერაცია - „Kanonieri Qurdi“, ექვსი თვის განმავლობაში მზადდებოდა. მასში აქტიურ მონაწილეობას იღებდნენ ევროპის სხვადასხვა ქვეყანაში მყოფი საქართველოს პოლიციის ატაშეები. საქმე ის გახლავთ, რომ ევროპაში მყოფმა ქართველმა კრიმინალებმა ადგილობრივებზე იქორწინეს და როგორც გვარები, ისე სახელებიც შეიცვალეს. ამიტომ, მათი ვინაობის დადგენა ევროპელი სამართალდამცავებისთვის რთული იყო. სამაგიეროდ, ქართველმა ატაშეებმა მათი არა მარტო ნამდვილი სახელები და გვარები იცოდნენ, არამედ, ისინი თითოეულს სახეზეც კი იცნობდნენ. საქართველოს შინაგან საქმეთა სამინისტრომ რამდენიმე ათეული ტომი გამოგვიგზავნა და მათი იდენტიფიკაციისთვის საჭირო მასალა შეგროვდა. სპეცოპერაციის სახელწოდება - „Kanonieri Qurdi“-ც ქართველმა ატაშეებმა მოიფიქრეს, რაც ქართულ ენაზე, კრიმინალური სამყაროს უმაღლეს იერარქიულ საფეხურზე მყოფ პირს ნიშნავს“, - წერს იტალიური მედია.

იმავე დღეს, სპეცოპერაცია ჩატარდა საფრანგეთის ოთხ ქალაქში. სპეცოპერაციის კოდური სახელწოდება საფრანგეთში, „Bratva-35“ იყო (ესეც ქართველ ატაშეებს მოუფიქრებიათ) და როშ-სიურ-იორში, ანჟერში, ბორდოსა და რენში, საქართველოს 17 მოქალაქე დააკავეს. მათ შორის, „კანონიერი ქურდი“ კახა ალიშბაია (მეტსახელად, „კახა ზუგდიდსკი“). სხვათა შორის, ალიშბაია ის იშვიათი გამონაკლისია, რომელმაც საქართველო ძალიან ადრე, 90-იანი წლების მიწურულს დატოვა.

იმავე დღეს ანუ 9 თებერვალს, აღნიშნული სპეცოპერაციის ფარგლებში, პოლონეთში, საქართველოს ორი მოქალაქე დააკავეს, საბერძნეთში, ბელგიასა და სლოვენიაში კი - თითო-თითო.

„ბოლო დროს, ევროპის სხვადასხვა ქვეყანაში გახშირებული კრიმინალური შემთხვევების გამო, გაჩნდა იმის შესაძლებლობა, რომ საქართველოს მოქალაქეებისთვის ევროკავშირის ქვეყნებში უვიზო მიმოსვლა შეეზღუდათ. ამიტომ, საქართველოს ხელისუფლებამ მაქსიმალურად ითანამშრომლა ევროპელ სამართალდამცავებთან და სპეცოპერაციაშიც აქტიური მონაწილეობა მიიღო. ამით, ქართულმა მხარემ დაადასტურა მზაობა, რომ კრიმინალს ნებისმიერ დონეზე ებრძვის და მზად არის, დახმარება, როგორც დოკუმენტურად, ისე ადამიანური რესურსით გაუწიოს“, - ესეც იტალიურ პრესაში დაიწერა.

„ეს მოღალატეობრივი პოზიციაა“, - რამდენი დაჯგუფება არსებობს აფხაზურ ეკლესიაში და რატომ დუმს საქართველოს საპატრიარქო